بیشترین رنج بیماران کرونایی از نداشتن مسئولان پاک دست و مردمی و دل‌سوز است

سرویس سیاسی

این روزها با رسیدن موج‌های به‌هم پیوسته کرونا ساختار شبکه بهداشت و درمان کشور به شکل گریز‌ناپذیری به مرز فروپاشی رسیده است.

وقتی کرونا وارد کشور شد، مسئولین مربوطه از ابتدا با کتمان و انکار این سیل مخرب را ندیده گرفتند، توصیه‌های پزشکان و متخصصان سلامت نادیده گرفته شد، در همان ماه‌های اول به مردم وعده شکست کرونا دادند و با سخیف و ضعیف شمردن ویروس به مردمِ بیخبر، شهامت ماسک نزدن دادند.

حالا و پس از بهره‌برداری‌های سیاسی و پشت سر گذاشته چندهزار کشته و بیمار و بستری، جنگی را می‌بازیم که اصولا آغاز نکرده بودیم.

برای درک وخامت این روزها با دکتر سیدحسین موسویان؛ پزشک، عضو شورای رهبری جبهه ملی و فعال سیاسی گفتگو کردیم.

لازم به یادآوریست که از اولین روزهای آغاز مواجهه با ویروس تاکنون، چندین‌بار از تحلیل‌ها و توصیه‌های ایشان در روزنامه استفاده کرده‌ایم. گفتگوی سیدحسین موسویان را می‌خوانیم:

در شرایط فعلی گفته می‌شود ما وارد مرحله‌ی بعد از بحران کرونا شده‌ایم تحلیل شما از این شرایط چیست؟

من به هیچ وجه نمی‌توانم تصور کنم که ما بحران کرونا را پشت سر گذاشته‌ایم و وارد مرحله بعد از بحران شده‌ایم. در این روزها که در سراسر کشور بیمارستان‌ها مملو از بیماران کرونایی است و تخت برای بستری کردن بیماران پیدا نمی‌شود و در راهروها و حتی در پارکینگ و حیاط بیمارستان‌ها بیماران را روی زمین جای داده‌اند و هر روز صدها نفر از بیماران کرونایی زندگی خود را از دست می‌دهند چگونه می‌توان از پشت سر گذاشتن بحران سخن گفت؟

با این وضعیت مقصر اصلی را سیستم دولتی، کمبود امکانات، نبود واکسن و یا تحریم می‌دانید؟

به باور من مقصران اصلی این اوضاع ناهنجار و اسف بار متصدیان و کارگزاران مملکتی هستند که با ندانم‌کاری و سوء مدیریت این اوضاع را رقم زده‌اند.

آن‌ها از ابتدای پیدایش پاندمی کرونا حساسیت موضوع را درک نکردند و با منظورهایی حقیر روی بیماری سرپوش گذاشتند و پنهان‌کاری کردند. به نظر کارشناسان در مورد قرنطینه کردن شهر خاستگاه بیماری یعنی شهر قم، و قطع کردن پروازها به چین اعتنا نکردند، و باعث اشاعه‌ی این ویروس مهلک در تمام کشور شدند. پس از پیدا شدن واکسن، امکان بهره‌گیری مردم ایران را از واکسن‌های معتبر فراهم نکردند.

 از قشرهای آسیب پذیر جامعه برای این که بتوانند قرنطینه را رعایت نمایند حمایتی به عمل نیاوردند یا به دلیل سوء سیاست‌ها و سوء مدیریت‌ها توان انجام حمایتی را نداشتند.

روند آینده را چگونه می‌بینید؟ آیا آنطور که از سوی وزارت بهداشت اعلام شده وزارت بهداشت می‌تواند بخش عظیمی ازمردم را واکسینه کند؟

از حرف و ادعا تا عمل فاصله زیاد است. در کشور ما هم، واکسیناسیون بسیار کند صورت گرفته و هم، از واکسن‌های معتبر و اطمینان‌بخش استفاده نشده و نمی‌شود و هم شرایط واکسیناسیون بسیار نامطلوب و کند و بی‌کیفیت است. البته کشورهایی که واکسیناسیون را با درصد بالایی از جمعیت شهروندانشان انجام داده‌اند نتایج خوبی به دست آورده‌اند و آمار مبتلایان و مرگ و میر آن‌ها بسیار کاهش یافته و در بعضی از کشورها حتی به صفر رسیده است.

 بیماران کرونایی در شرایط فعلی بیشتر از چه چیز رنج می‌برند؟ نبود تخت بیمارستانی، دارو، دستگاه اکسیژن یا مشکلات دیگری وجود دارد؟

بیماران کرونایی بیشترین رنجشان از نداشتن مسئولان پاک دست و مردمی و دل‌سوز است. زیرا که فقدان چنین مسئولانی موجب پیدا شدن همه‌ی کمبودهایی که ذکر کردید، گردیده است. هم تخت بیمارستانی به اندازه کافی وجود ندارد هم داروهای لازم، کمیاب است و سهل الوصول برای عموم مردم نیست و هم متاسفانه حتی کمبود اکسیژن و اقلام دارویی به شکل مصیبت باری وجود دارد.

به نظر شما وزیر بهداشت شخصا چه حد در زمینه گسترش کرونا موثر بوده است؟

در سیستم و چیدمان قدرت در کشور ما وزیر بهداشت و درمان، برای مدیریت امور، حتی در حوزه مربوط به مسئولیت خودش چندان اختیار و  قدرت موثری را ندارد. مثلا حق خریدن و وارد کردن واکسن مطلوبش را هم ندارد.

 نهادها و کسان دیگری هستند که در همه امور مداخله دارند و از کار صحیح توسط کارشناسان و متخصصان جلوگیری می‌کنند و فکر می‌کنند همه مسائل با فرمان و ضرب و زور قابل حل است و همه کارها به قول وزیر خارجه فقط با داشتن میدان می‌تواند انجام پذیر باشد.

نکته آخر؟

نکته آخر این که حمایت از مردم برای عبور از این بحران تاریخی و بی‌نظیر که دامن جامعه بشری را گرفته، احتیاج به مدیریت آگاه، دلسوز و گذاشتن سرمایه لازم و تهیه واکسن‌های معتبر، به مقدار کافی و اقلام دارویی و تجهیزات پزشکی و فراهم کردن تخت‌های بیمارستانی لازم و حتی برپاکردن بیمارستان‌های صحرایی و فراهم کردن کادر درمانی و پرستاری دارد که خود دغدغه معیشت نداشته باشند، که من چنین نوری را در جبین این دولت مردان کمتر می‌توانم ببینم.