حرف‌های نرگس آبیار در مورد جنگ

به عنوان فیلمسازی که موضوع جنگ دغدغه ی همیشگی اش بوده است قصد خط کشی و مرز بندی ندارم چرا که جنگ در هر نقطه ای از دنیا و از هر زاویه و نقطه نظری ناخوشایند و شنیع است، اما به عنوان شهروند سرزمینی که خود قربانی جنگ و تجاوز است و تجربه ی زیستی در طولانی ترین جنگ قرن گذشته را دارد می خواهم بگویم بیش از اسرا و زخمی ها و حتی بیش از کشته شدگان، زنان قربانیان حقیقی جنگ اند.

تجربه جنگ برای زنان بیش از اینکه کمی و در نسبت با اعداد و ارقام باشد تجربه ای کیفی است. اگر به ساحت روانی و نسبی زمان قایل باشیم، زمان بر هر کسی حجم متفاوتی دارد، هرچه به مرکز یک حادثه نزدیک تر باشیم زمان تند و سریع تر و هر چه از آن فاصله گرفته و در شعاع طولانی تری قرار بگیریم گذر زمان کندتر و حجم بیشتری از وقوع حادثه را تجربه می کنیم.

این مادران با اصرار به یادآوری جنگ حقیقت بزرگی را برای ما بیان و عیان می کنند: از هر جنگی حتی اگر سالهای سال نیز گذشته باشد همچنان باید حرف زد، روایت کرد، جنگ ها وقتی از حافظه ی بشر پاک می شوند دوباره تکرار می شوند، دوباره احتمال وقوع شان بالا می رود.

داستان مادرانی که فرزندانشان هرگز از جنگ بازنگشته اند بین تمام تجربه های جنگی بشری مشترک است. شاید عمیق ترین رنج ها را زنانی متحمل شدند که همسرانشان از جانبازان اعصاب و روان اند، مردانی که در بمباران های شیمیایی دچار آسیب های عصبی و روانی شدید شده اند.

فیلم ساختن تنها کار خوشایندی است که من توان انجام آن را دارم و با تمام وجود به آن متشاقم، و از آنجا که جنگ موقعیت های داستانی ناب و دراماتیکی برای من فیلسماز فراهم می کند اما با تمام وجود حاضرم از اشتیاقم به فیلمسازی بگذرم مشروط به اینکه در هیچ نقطه ای از جهان حتی یک گلوله به نیت جنگ شلیک نشود.