ایمان و تدین دکتر مصدق

حمید رضا فتحی سقزچی 

یک. چندی پیش دوستی برایم کلیپی از سخنرانی مرحوم آیت الله طالقانی را فرستاد. سخنان آن مرحوم برایم تازگی داشت؛ چرا که افق جدیدی را در ذهن مخاطب می گشاید. هر چند نمی توان دستگاه های فرهنگی را به کم کاری و یا کتمان حقیقت متهم کرد؛ اما اقرار می کنم که در چهل و دو سال گذشته این سخنان آیت الله طالقانی به گوشم نخورده بود. سخنان وی به دوران مبارزه با استعمار انگلیس و قیام ملت ایران برای ملی شدن صنعت نفت باز می گردد.  

آیت الله طالقانی در این سخنرانی از ایمان و دیانت دکتر مصدق تمجید کرده است و می گوید:

"... برخی می گفتند دکتر مصدق،  بی دین است. (در حالی که) دکتر مصدق سر تا پایش توحید بود. در وصیت نامه اش به نماز، به روزه، به حج توصیه کرده است؛ (این وصیت نامه) شاهد است که این مرد چقدر ایمان داشت....".

دو. اندیشمندان و موحدان جهان، از دیرباز، ذره بین در دست می گیرند و بزرگانی را جست و جو می کنند که به مبانی تفکر دینی معتقد باشند. حتی اگر در آنان اعتقاد اندکی به دین وجود داشته باشد؛ آنان را می ستایند و دین داری آنان را شرح می دهند و ستایش می کنند.

شوربختانه در جامعه ما قضیه برعکس است. نه تنها نویسنده این سطور که متعلق به یک نسل پیش از انقلاب است بلکه حتی جوان های امروزی هم با مطالعه کتاب های تاریخ معاصر، به غلط تصور می کنند؛ دکتر مصدق، انسانی فاقد اعتقادات دینی بوده است. جوان ها همچنین گمان می کنند؛ حذف نام دکتر مصدق از میادین و خیابان های شهرهای ایران در سال های نخست انقلاب اسلامی، دلیلی بر بی دینی او بوده است.  

اما اکنون که بیش از چهار دهه از انقلاب اسلامی گذشته است؛ مدارکی از جمله سخنان آیت الله طالقانی اثبات می کند؛ تبلیغات مسموم  در باره بی دینی دکتر مصدق اشتباه بوده است. باید جانب انصاف را رعایت کرد. آیت الله طالقانی شهادت داده است که سر تا پای دکتر مصدق توحید بود. 

سخن پایانی

باید در کشورمان به نابود سازی سرمایه های ملی پایان داده شود.  

 به شورای فرهنگ عمومی پیشنهاد می کنم؛ در سیاست ها و تصمیم گیری ها به تمهیداتی اندیشند که: 

اولا: از بی توجهی به سرمایه های ملی جلوگیری شود. 

ثانیا: جوان های بیشتری به دینداری جذب شوند.