خالق «صدسال تنهایی» روزنامه‌نگاری را به نوبل ادبیات ترجیح می‌داد
مترجم کتاب «رسوایی قرن و دیگر نوشته‌های مطبوعاتی» که به‌زودی چاپ می‌شود، می‌گوید گابریل گارسیا مارکز دوست داشت بیشتر، به‌عنوان یک روزنامه‌نگار شناخته شود تا برنده جایزه نوبل ادبیات.
سرویس فرهنگی مستقل آنلاین: گابریل خوزه گارسیا مارکز رمان‌نویس، نویسنده، روزنامه‌نگار، ناشر و فعال سیاسی کلمبیایی بود. مارکز برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۸۲ را بیش از سایر آثارش به خاطر رمان صد سال تنهایی یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های جهان می‌شناسند.
گارسیا مارکز یکی از نویسندگان پیشگام سبک ادبی رئالیسم جادویی بود، اگرچه تمام آثارش را نمی‌توان در این سبک طبقه‌بندی کرد. او در سال ۱۹۶۵ شروع به نوشتن رمان صد سال تنهایی کرد و آن را در سال ۱۹۶۷ به پایان رساند.
صد سال تنهایی در بوینس آیرس منتشر شد و به موفقیتی بزرگ و چشمگیر رسید و به عقیدهٔ اکثر منتقدان شاهکار او به‌شمار می‌رود. او در سال ۱۹۸۲ برای این رمان، برندهٔ جایزه نوبل ادبیات شد. بنیاد نوبل در بیانه خود او را «شعبده باز کلام و بصیرت» توصیف کرد.
به گزارش مهر کتاب «رسوایی قرن و دیگر نوشته‌های مطبوعاتی» اثر گابریل گارسیا مارکز بناست طی روزهای آینده با ترجمه علی شاکر توسط نشر خزه منتشر و راهی بازار نشر شود. این‌کتاب که نسخه انگلیسی‌اش در سال ۲۰۱۹ چاپ شد، نسخه اسپانیایی هم دارد و اواسط دهه ۱۹۸۰ توسط یک نویسنده گردآوری شد که در نهایت در قالب یک کتاب دو جلدی چاپ شد.
علی شاکر مترجم این‌کتاب که مدرس یادداشت‌نویسی مطبوعاتی در دانشگاه است، درباره ترجمه این‌اثر می‌گوید: ترجمه این‌کتاب ۲۸۰ صفحه‌ای حدود دو ماه و نیم طول کشید. یکی از مسائل خیلی مهم در یادداشت‌نویسی و روزنامه‌نگاری، مساله واقعیت است. ما در این‌کار کاملا براساس واقعیات و اصطلاحا فکت‌ها جلو می‌رویم. اینجا و در این‌کتاب هم، شما در مقام مخاطب، در عین‌حال که واقعیت‌ها را می‌بینید، شاید این هستید که یادداشت‌ها به طرز حیرت‌انگیزی، جادویی هم هستند. خود مارکز درباره چرایی این‌وضعیت می‌گوید اصلا واقعیت در حوزه کارائیب، خیلی جادویی است و بسیاری از اوقات، قابل پذیرش نیست.
این مترجم در ادامه گفت: مارکز در نوشته‌های این‌کتاب می‌گوید دلم می‌خواهد بیشتر من را به‌عنوان یک روزنامه‌نگار به یاد بیاورند تا برنده جایزه نوبل. او خیلی به روزنامه‌نگاری علاقه داشت و یک مدرسه هم برای آموزش روزنامه‌نگاری تاسیس کرد. یک نکته مهم که جا دارد آن را گوشزد کنم، این است که خیلی از تکنیک‌هایی که ما امروز در یادداشت‌نویسی از آن‌ها استفاده می‌کنیم، این آقا در سال‌های دهه‌های ۱۹۵۰ و ۶۰ پیاده کرده است. اما نکته‌ای که خیلی اهمیت دارد و به کار دانشجویان روزنامه‌نگاری می‌خورد، تسلط خاص مارکز روی ادبیات است. شاید امروز یادداشت‌نویسی برای یک‌نویسنده، به اندازه دهه‌های ۶۰ و ۷۰ سخت نباشد چون اینترنت در دسترس‌مان است. در حالی‌که مارکز برای نوشتن هر یادداشت هزار و ۵۰۰ تا هزار و ۸۰۰ کلمه‌ای، ۵ تا ۶ ساعت وقت می‌گذاشته است.
شاکر افزود: او خود را در یک اتاق پر از مجله، کتاب و تقویم حبس می‌کرده و از این منابع استفاده می‌کرده است. امکان هم دارد درباره بعضی از تاریخ‌ها اشتباه کرده باشد. من سعی کردم در کار ترجمه، بگویم چرا مرتکب این اشتباهات شده است. خب طبیعی است چون دسترسی به منابع، مثل امروز ساده نبوده است. «رسوایی قرن و دیگر نوشته‌های مطبوعاتی» در مجموع، منبعی خوب و مناسب برای دانشجویان روزنامه‌نگاری است.
ارسال نظر