جامعه در حال دادن یک پیام است؛ پیام صف‌های امضای کتاب چیست؟

اگر مردم ایران به فراموشکاری جمعی و نداشتن حافظه تاریخی متهم باشند، اما تاریخ به یاد ندارد که مردم این سرزمین ناسپاس باشند. این مردم همیشه نشان دادند اگر حقی از کسی ضایع شود در کنار او می‌ایستند و از ایستادن در کنار کسانی چون علی فروغی فراری هستند.

جامعه در حال دادن یک پیام است؛ پیام صف‌های امضای کتاب چیست؟

در کشورهای دیگر به سبب قانون کپی‌رایت و آمار بالای مطالعه مردم برای نویسندگان خود ارزش و اعتبار بالایی قائل هستند، اما در ایران این پدیده کاملا سیاسی و اجتماعی است

 

محمدپوریا بهشتی در امتداد نوشت: احتمالا از معدود دفعاتی است که در ایران با پدیده‌ای مشابه کشورهای خارجی روبه‌رو می‌شویم. پدیده‌ای که در آن مردم برای گرفتن امضاء از نویسنده یک کتاب، صف‌های طولانی تشکیل می‌دهند.

صف‌هایی که در این هفته در نمایشگاه کتاب برای امضای عادل فردوسی‌پور و جواد ظریف تشکیل شد.

اگر در کشورهای دیگر به سبب قانون کپی‌رایت و آمار بالای مطالعه مردم برای نویسندگان خود ارزش و اعتبار بالایی قائل هستند، در ایران اما این پدیده کاملا سیاسی و اجتماعی است.

بیایید تصور کنیم در یک شرایط فرضی نه فقط عادل فردوسی‌پور و جواد ظریف، بلکه کسانی چون علی‌ دایی، رضا رشیدپور و سایر حذف شدگان از سیستم، هم در نمایشگاه امسال حاضر بودند. به نظرتان جامعه چه واکنشی داشت؟ باید پرسید که سطح استقبال از آن‌ها درمیان جامعه تا چه اندازه رشد کرده و سوال مهتر اینکه این رشد قابل توجه اقبال عمومی از کجا آمده است؟

واضح است که جامعه در حال دادن یک پیام است. آن‌ها به جریانی که هر روز به دنبال حذف و پرتاب دیگران به خارج از قطار هستند، پیام روشنی می‌دهد.

پیامی که محتوای آن این است: «این افراد حذف شدنی نیستند.» جالبتر اینکه شاید اگر به روال عادی فردوسی‌پور برنامه خود را ادامه می‌داد و در کنار او افراد دیگری به عنوان رقیب با او به رقابتی سالم می‌پرداختند، شاید به راحتی فردوسی‌پور حذف می‌شد. اما وقتی تلاش می‌شود تا امثال فردوسی‌پور، ظریف یا علی دایی (و دیگران در عالم سیاست و اجتماع) به روش‌های حذفی از دور خارج شوند، جامعه نسبت به این رفتارها آگاه است و در جای خود به آن واکنش نشان می‌دهد.

جامعه‌ای که اعتمادش به علی دایی برای انجام امور خیریه بیشتر از هزاران موسسه و نهادی است که همین اخیرا مشخص شده به جای امور خیریه به کسب و کار در عرصه سیاست مشغول هستند. کسانی که میلیاردها تومان پول های خیریه مردم را به توئیت‌زن‌ها، کسانی که با برگه رای عکس می گیرند و یا پای‌منبرهای «استاد» تقدیم می‌کنند.

صف‌های مردم برای گرفتن امضا از فردوسی پور و ظریف، نوعی ادای احترام است به این افراد. ادای احترام به فردوسی‌پور است که در بحبوحه فشارها بر دانشجویان دانشگاه شریف، درکنار آن‌ها بر روی زمین نشست و در حیاط دانشگاه غذا خورد.

اگر مردم ایران به فراموشکاری جمعی و نداشتن حافظه تاریخی متهم باشند، اما تاریخ به یاد ندارد که مردم این سرزمین ناسپاس باشند. این مردم همیشه نشان دادند اگر حقی از کسی ضایع شود در کنار او می‌ایستند و از ایستادن در کنار کسانی چون علی فروغی فراری هستند.


 

ارسال نظر

یادداشت

آخرین اخبار

پربازدید ها