دولت غایب است

 تصاویری از صبح چهارشنبه دست به دست میچرخد و نشان می‌دهد جمع کثیری از هموطنان ما عازم سفرهای نوروزی شده و کمترین نگرانی از انتقال بیماری به گوشه گوشه‌ ایران ندارند. 

اگر واقع‌بین باشیم قابل قیاس نیست، اما چین دقیقا در ایام سال نوی چینی گرفتار اپیدمی کووید ۱۹ شد. 

"در این زمان از سال، در سرتاسر این کشور میلیون‌ها نفر به خانه‌هایشان می‌روند تا سال نو را با خانواده بگذرانند. ولی امسال در ووهان که هفتمین شهر بزرگ چین و مرکز انتشار ویروس کروناست، بیشتر سکوهای ایستگاه خالی هستند.

از ساعت ۱۰ صبح پنج شنبه ۲۳ ژانویه، هیچ اتوبوس، قطار، مترو و کشتی‌ای از این شهر خارج نمی‌شود.

پرواز هواپیماها هم به حالت تعلیق درآمده است. جاده‌ها به طور رسمی بسته نشده‌اند ولی گزارش شده که موانع جاده‌ای وجود دارد و از ساکنان خواسته شده که شهر را ترک نکنند."

خیل عظیم مسافرانی که برای سپری کردن تعطیلات عازم شهرهای خود بودند، گروهی که عازم سفرهای خارجی و تفریحی بودند، همگی چند روز پیاپی در فرودگاه‌ها و پایانه‌های مسافری معطل ماندند زیرا تصمیم به قرنطینه‌ کامل یک شهر و عدم جابجایی بقیه‌ مردم ابلاغ شده بود و کسی حق سفر نداشت. 

اهمیت وجود دولت‌ها در چنین ایامی مشخص می‌شود؛ زمانی که باید تصمیمی برای خیر عمومی گرفته شود و چه بسا عموم هم ناراضی باشند. اینجا در ایران، هنوز دولت نتوانسته حتی در یک شهر کوچک تعطیلی مراکز خرید بعد از ساعت ۴ بعد از ظهر را ابلاغ کند. همه چیز بر عهده و تصمیم اشخاص است حتی زندگی دیگران. 

حالا دولت غایب است همچون سیل خوزستان، زلزله‌های کرمانشاه (که چهره‌ها و نهادهای مردمی به امدادگری شتافتند)، همچون روزهایی که قیمت ارز بی‌محابا و با شتاب بالا می‌رود. 

البته همگان می‌دانند آنجا که نباید، قوای قهریه دولت حاضر است و برای زندگی شخصی و خصوصی مردم تصمیم می‌گیرد. آنجا که "راز"ی برملا میشود برای تکذیب و تهدید حاضر است. 

اما این روزها سخنگوی دولت غایب است و رئیس جمهور با مهر، میگوید هیچ جا قرنطینه نمیشود.