چرا نام آیت الله بروجردی در ۴۴ سال نامگذاری اماکن، اتوبانها و خیابان‌های وطن جایی ندارد؟
از فردای پیروزی انقلاب در ۲۲ بهمن ۵۷ نامگذاری جدید معابر، میادین، اتوبانها، خیابان‌ها، کوچه‌ها و همه اماکن شهرهای کشور توسط انقلابیون دو آتشه شروع شد.
علی نظری سردبیر مستقل آنلاین
طبیعی است شهدا و ایثارگرانی که با نثار خونشان برای ایران فداکاری کردند، در اولویت خاصی قرار داشتند که نامشان زینت بخش تابلوها باشد،همگان با هر عقیده و گرایشی در این مبحث اتفاق نظر داشته و دارند.
مشاهیر بزرگ ملی که مفاخر پر ارزش و قطعه‌ای از تاریخ پر افتخار این مرز و بوم هستند، قطعا درخشش نامشان بر تابلوی معابر و میادین موجب غرور ملی و اقتدار هویتی همه ایرانیان است.
نامگذاری برخی از چهره‌های سیاسی متقدم بر اماکن، خیابان‌ها و....،موجب گلایه‌ها و دلخوری‌هایی گردیده است که هنوز هم این سوء تفاهم ها باقی مانده است و در گذر تاریخ بسیاری از پرسش ها را بوجود آورده است!
در بین چهره‌های غیر روحانی هم این تبعیض آشکار به چشم می خورد.مثلا فردی مثل جلال آل احمد که اتفاقا بنابه گفته همسرش ( خانم سیمین دانشور) مذهبی نبود و تقیّدات دینی هم نداشت، اماچون کتب علیه غربزدگی و ضد روشنفکری نوشت، دردانه انقلابیون شد و در تهران و همه شهرها تابلوهایی به نامش بالا رفت. اما در نقطه مقابلِ جلال، دکتر محمد مصدق بود.
جمعیت موتلفه اسلامی به‌عنوان گروهی که بعد از استقرار نظام جمهوری اسلامی دست بالا را در اداره امور کشور و بویژه در دهه ۶۰ داشت، خط قرمز به نام نخست وزیر فقید نهضت ملی کشید.
مصدق برخلاف آل احمد اعتقاد عمیق به اسلام داشت،اما چون ملی‌گرا بود، مغضوب مؤتلفه و جریان پیرامونی ابوالقاسم کاشانی شد،بعد از خرداد ۱۳۶۰ تابلوهایی که به نام دکتر مصدق در هر کوی و بزرنی در ایران نامگذاری شده بود،پایین کشیده شد!
جهت یادآوری عرض می‌کنم مصدق بیش از یکصد سال قبل در دانشگاه برن سوییس، تز پایان نامه دکترایش را با موضوع "ارث در اسلام" نوشت!!
طبق شهادت مرحوم آیت الله زنجانی در زمستان ۱۳۳۱ که برای گرفتن گذرنامه‌اش برای سفر به کربلا نزد نخست وزیر می‌آید، مصدق ضمن دستور صدور فوری گذرنامه آیت الله، هنگام خداحافظی، مبلغی پول را به‌عنوان نذر خاص برای حرم حضرت سیدالشهدا به وی می‌پردازد.
اما با همه این اوصاف آقایان، مصدق را مسلمان نمی‌دانند! و قس علیهذا....
در این مقال، نگاهی کوتاه به نامگذاری خیابان‌هایی می‌اندازیم که به نامِ مشاهیر معاصر ملی ما نبوده و نام علما و روحانیون متقدم بر اماکن و معابر مختلف نامیده شده است.
نام‌هایی چون شیخ فضل الله نوری، ابوالقاسم کاشانی و نواب صفوی که از روحانیون تندروی دهه های گذشته بوده‌اند،نامشان را در هر کوی و برزنی روی تابلوهای اماکن و اتوبانها می‌بینیم!
اما نمی توان از بزرگترین جفای نامگذاران بعد از انقلاب براحتی گذشت و سکوت کرد!
بعد از مرحوم شیخ عبدالکریم حائری "موسس حوزه علمیه قم"نامدارترین روحانی جهان تشیُع آیت الله العظمی سید حسین بروجردی نماد اعتدال و میانه‌روی است، ولی چون این مرجع کبیر،مغضوب تندروها و محافل خاص آنان بود با آن همه سیادت و بزرگی خاص، نامش در هیچ نقطه ای از کشور بر هیچ تابلویی دیده نمی‌شود!
به قول آیت الله علوی بروجردی نوه معظم‌له، یک میدان فقط در جنوب شهر تهران که قبل از انقلاب به نام ایشان نامیده شده است وجود دارد و بس!
اما کافی است که مقبولیت، مبارزات، خدمات بی نظیر، تاثیرگذاری و شخصیت جامع الاطراف مرحوم بروجردی را با افرادی چون شیخ فضل الله نوری، ابوالقاسم کاشانی و نواب صفوی مقایسه کنیم،آن وقت در می‌یابیم که افراطیون دو آتشه به مرجعیت شیعه و حوزه‌های علمیه در نامگذاری ۴۴ سال گذشته چه ظلمی به آیت الله العظمی بروجردی نموده‌اند!
ظاهرا ملاک سنجش برای انقلابیونی که متاثر از تفکر واپسگرای جمعیت موتلفه بوده اند اصالت، دینداری، خدمات، سوابق مشعشع مرجعیت دینی و تاثیرگذاری دربین اقشار مختلف مردم نبوده و نیست!
به هرحال در مملکتی که رهبرانش اعتقاد دارند، ام‌القرای جهان تشیع است؛ چرا هیچگونه وقعی به ساحت مرجعیت بزرگ و عام شیعه و شخصیت بی‌نظیر آیت الله العظمی بروجردی نمی‌گذارند!؟
قطعا جفا به چنین مرجعی آنهم در حکومت دینی، از چشم آیندگان و تاریخ پنهان نخواهد ماند.
ارسال نظر