یک شکاف مهم میان راس و بدنه جریان حزب اللهی

سردرگمی جریان حزب اللهی در مواجهه با جنگ غزه: از اصرار به ورود به جنگ تا دعا نکردن

امتداد نوشت: «طیفی بی‌وقفه برای ورودِ ایران به جنگ غزه تلاش می‌کنند، از جمله نوشتن نامه به رهبری و تحلیل‌های آن چنانی» این جملاتی بود که اخیرا  از ظریف در روزنامه هم میهن منتشر شده است. اظهاراتی که نشان می‌دهد عده‌ای که احتمالا از سیاستمداران باید باشند به رهبری نامه نوشته و خواستار ورود ایران به جنگ غزه هستند. امری که ایران به طور مشخص از همان روز اول تلاش کرد تا با آن فاصله گذاری کند. اما ظاهرا سیاست خارجی فعلی ایران در منطقه بخشی از جریان انقلابی را ناراضی کرده است. تا آنجا که نه در پیام‌ها، بلکه در نامه‌ای مشخص که خواسته باشند در تاریخ ثبت شود ورود به جنگ را از نظام طلب می‌کنند.

در طرف دیگر اظهارات منصور ارضی مداح مشهور تهرانی قرار دارد که درست در نقطه مقابل است. این مداح گفته: «برخی از مومنان و هیأتی‌ها، برخی روایت‌هایی را قبول می‌کنند بعد هم می‌گویند چرا این‌ها را دعا کنیم؟»

احتمالا منظور این مداح از «روایت‌ها» روایت‌های مربوط به ظهور و جنگ‌هایی است که مقدمه ظهور است. گویی این دسته منتظر هستند که به دنبال این ظلم‌ها مقدمه ظهور فراهم شود.

اما جالب‌تر اینکه او گفته است: «مرض بی‌درمانی در بین برخی هیئتی‌ها افتاده که می‌گویند این‌ها مسلمان نیستند و یا شیعه نیستند پس نباید به آن‌ها کمک کنیم! »

این اظهارات در مقابل آن اصرار از سوی سیاستمداران انقلابی که به رهبری نامه می‌نویسند، نشان از یک شکاف مهم میان راس و بدنه جریان حزب اللهی دارد.

این شکاف اگرچه تاکنون نمودی بیرونی نداشت و بدنه حزب اللهی در خیابان فریاد می‌زدند «تا قدس رو پس نگیریم آروم نمی‌گیگیریم» اما حالا ظاهرا وقتی در مقام عمل قرار گرفتند، چندان تمایلی به حضور در عرصه نبرد ندارد و بسیاری نیز به دنبال کشاندن ایران به میان معرکه جنگ هستند.

جنگی که ایران نه امکان لجستیکی آن را برای حضور در اختیار دارد و نه می‌تواند پشتوانه قوی مردمی را برای حضورش ایجاد کند. آنهم در زمانی که به قول منصور ارضی هیاتی‌ها می‌گویند: «اینها مسلمان نیستند و یا شیعه نیستند. پس نباید به آن‌ها کمک کنیم»

مساله اینجاست که حد و حدود کمک بشردوستانه برای برخی از این حزب اللهی‌ها و هیاتی‌ها روشن نیست. آن‌ها به موضوع سیاه و سفید نگاه می‌کنند. درحالی که جنایات در غزه به گونه‌ای است که هیچ انسان با وجدانی نمی‌تواند نسبت به آن بی‌تفاوت باشد. حالا می‌خواهد مسلمان باشند یا غیرمسلمان.