نامه اساتید دانشگاه امیرکبیر برای رئیس دانشگاه درخصوص اعتراضات دانشجویی

اساتید دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران) خطاب به رییس دانشگاه نامه‌ای نوشته و درخصوص اعتراضات دانشجویی روزهای اخیر و به رسمیت شناختن حق اعتراض دانشجویی و اعلام ضرورت عدم برخورد قهری و انضباطی با دانشجویان، هشدار دادند.

 در بخشی از این نامه آمده است: «از منظر آموزشی باور داریم که کلاس‌های درسی که با غیبت دانشجویان تعلیقی و یا زندانی دایر شوند، فاقد شرایط عادی تشکیل کلاس‌ها بوده و در واقع دانشجویانی که نگران احوال و فرجام دیگر دوستانشان هستند قادر به بهره‌مندی از کلاس و انجام وظایف آموزشی-پژوهشی خود که اساسا فلسفه‌ی وجودی دانشگاه را تشکیل می‌دهد نمی‌باشند.»

متن نامه اساتید دانشگاه امیرکبیر برای رئیس دانشگاه بدین شرح است:

جناب آقای دکتر قدسی پور  

رئیس محترم دانشگاه صنعتی امیرکبیر  

با سلام 

احتراماً در خصوص وضعیت جاری دانشگاه صنعتی امیرکبیر و نگرانی از احتمال وقوع برخی تندروی‌ها که قطعاً باعث وخیم‌تر شدن اوضاع خواهد شد، به عنوان جمعی از اساتید این دانشگاه بر آن شدیم که این نامه را خدمت جنابعالی به عنوان عالی‌ترین مقام تصمیم‌گیرنده در سازمان متبوع خود تقدیم نماییم.  

قبل از هرچیز، خداوند بزرگ را هزاران بار شاکریم که در روزهای دشوار کنونی که اغلب موسسات آموزش عالی کشور صحنه اعتراضات دانشجویی هستند، دانشگاه ما با مسئله ورود نیروهای امنیتی و برخی افراد خودسر به دانشگاه، مانند آنچه که متاسفانه  در برخی از دانشگاه های کشور رخ داده است، روبرو نگردید و تجمعات دوقطبی نیز که می‌توانست با توجه به فضای هیجان زده این ایام خدای ناکرده با بروز صدماتی  همراه باشد با کمترین خسارت مدیریت گردید که لازم است مراتب تشکر خود را اعلام نماییم.

از آنجا که متاسفانه در روزهای گذشته  پیشنهاداتی مبنی بر برخوردهای تندتر با دانشجویان داده شده است، به باور اینجانبان در فضای حساس کنونی این راهکار اشتباه بوده و معتقدیم که:  

۱. شرایط روحی دانشجویان و جامعه در مقطع کنونی به گونه‌ای است که جز با صبر و سعه صدر نمی‌توان انتظار رسیدن به آرامش در محیط مقدس دانشگاه را داشت. لذا هرگونه توصیه‌ای که منجر به ایجاد فضای بیم و هراس در دانشگاه و برخورد شدیدتر با دانشجویان شود را خلاف مصلحت و منطق دانسته و آن را ناصواب به حال دانشگاه و عزیزترین اجزا آن یعنی دانشجویان می‌دانیم.

باید پذیرفت که افزودن بر فشارها و تهدیدها، همانگونه که تاکنون شاهد آن بوده‌ایم، موجب شعله‌ورتر شدن آتش اعتراضات خواهد شد. 

۲. بدون ورود به دلیل ریشه‌ای قضیه، متاسفانه عدم اطمینان جوانان به تحقق قول و قرارهای مسئولین را عامل مهمی در تشدید اوضاع فعلی می‌دانیم. به طور مثال و بر اساس ظواهر، از نگاه ما به عنوان شاهدان اتفاقات دانشگاه، اینگونه به نظر می‌رسید که یک توافق نانوشته میان مدیریت دانشگاه و دانشجویان در خصوص حضور در کلاس‌های درس و برگزاری هر نوع تجمعی در ساعات تعطیلی کلاس‌ها، مانند ظهرها، صورت گرفته است.

اما شواهد نشان می‌دهند که مفاد چنین تفاهمی، در صورت صحت، با صدور احکام انضباطی برای دانشجویان شرکت کننده در چنین اعتراضاتی از سوی دانشگاه رعایت نشده است که این امر موجب شروع دور باطل تقاضای رفع محرومیت از تعلیق شدگان از تحصیل از سوی دانشجویان و اصرار دانشگاه در صدور احکام جدید شده است. 

۳. از منظر آموزشی باور داریم که کلاس‌های درسی که با غیبت دانشجویان تعلیقی و یا زندانی دایر شوند فاقد شرایط عادی تشکیل کلاس‌ها بوده و در واقع دانشجویانی که نگران احوال و فرجام دیگر دوستانشان هستند قادر به بهره‌مندی از کلاس و انجام وظایف آموزشی- پژوهشی خود که اساسا فلسفه وجودی دانشگاه را تشکیل می‌دهد نمی‌باشند.

۴. بدون تردید سردادن واژه‌ها و جملات رکیک و به زبان روشن‌تر بیان ناسزاهای جنسیتی در هیچ تجمعی به ویژه اعتراضات دانشگاهی شایسته نبوده و فاقد قابلیت دفاع می‌باشد ولی قطعا راه مقابله با این پدیده زشت، تهدید دانشجویان به محرومیت از تحصیل و یا خدای ناکرده معرفی آن‌ها به نهادهای خارج از دانشگاه جهت محاکمه و صدور احکام حبس نیست. همگی آگاهیم که هیجانات جوانی و بی‌پاسخ مانند اعتراض می‌تواند مانع اخذ برخی از تصمیمات دوراندیشانه توسط آن‌ها گردد و متقابلا نشان دادن پاره‌ای از واکنش‌های سریع ولی نادرست را تقویت نماید.

لذا همانگونه که در زندگی شخصی با فرزندان خود با صبر، درایت و شکیبایی رفتار می‌نماییم انتظار می‌رود که همین شیوه نیز سرلوحه‌ی کار مدیران محترم  دانشگاه قرار گیرد. طبیعتاً منتسب کردن این هیجانات دانشجویی به رفتارهای میلیشایی و براندازانه آنگونه که توسط یکی از تشکل‌های اساتید دانشگاه اظهار شده بود نتیجه‌ای جز وخیم‌تر کردن اوضاع و فراهم آوردن فضای سنگین امنیتی در بر نخواهد داشت. بنابراین، ما امضا کنندگان این نامه به جد شیوع پدیده نامبارک بدزبانی را که ناشی از ضعف عملکرد ارگان‌های فرهنگی کشور است محکوم کرده و در عین حال خواستار ملاطفت و خویشتن‌داری ارکان دانشگاه نسبت به وقوع چنین مسائلی زیر نظر جنابعالی می‌باشیم. 

در پایان دعا می‌کنیم که با به کارگیر ی خردجمعی و استفاده از سرمایه‌های معنوی و تجارب گذشته هرچه زودتر فضای آرامش بر دانشگاه حاکم شود تا امکان ارائه فعالیت‌های عادی آموزشی و پژوهشی فراهم گردد و تاکید می‌نمائیم که دستیابی به این امر تنها با سرلوحه قرار دادن عنصر صبر و بالا بردن آستانه رواداری در یکایک ما به ویژه شخص جنابعالی به عنوان رئیس دانشگاه میسر خواهد بود.  

جمعی از اعضا هئیت علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر