جنگ تجاری جهانی به فلزات کشیده می‌شود

 حتی اگر بحران گاز اروپا کاهش یابد، تمرکز تولیدکنندگان غربی به کاهش تسلط چین در مواد کلیدی برای اقتصاد پاک‌تر خواهد رفت.

به گزارش روابط عمومی ایمپاسکو، برآوردهای آژانس بین‌المللی انرژی نشان می‌دهد که اروپا باید تا سال ۲۰۵۰ مجموعا ۵.۳ تریلیون دلار برای پروژه‌های انرژی پاک هزینه کند. همچنین برآوردهای آژانس بیانگر آن است که این امر مستلزم افزایش ۶ برابری تولید جهانی مس، لیتیوم، گرافیت، نیکل و برخی از عناصر نادر خاکی تا سال ۲۰۴۰ است. با این حال، چین بر فرآوری و تا حدی کمتر بر استخراج بسیاری از مواد صنعتی حیاتی تسلط دارد. ۵۸ درصد لیتیوم تولید شده در سطح جهان، ۶۵ درصد کبالت و بیش از یک سوم نیکل و مس را پالایش می‌کند. روسیه‌ای که از سمت کشورهای غربی طرد شده است از نظر نیکل، پالادیوم و کبالت نیز ذخایر قابل توجهی دارد. اروپا که بین ۷۵ تا ۱۰۰ درصد بخش اعظم فلزات مصرفی خود را از طریق واردات تامین می‌کند، به ویژه در همین بخش آسیب پذیر به نظر می‌رسد.

در پاسخ، شرکت‌های غربی می‌توانند با تامین کنندگان در کشورهای دوست معامله کنند، معادن را بازگشایی کنند و یا روند بازیافت را تقویت کنند. اولین رویکرد سریع‌ترین آن و در حال انجام است. داده‌های فیچ سولوشن نشان می‌دهد که در سال ۲۰۲۲، خودروسازان مشارکت خود را با معادن افزایش داده و مستقیما در پروژه‌های معدنی سرمایه‌گذاری کرده‌اند. جنرال موتورز برای تامین نیکل و کبالت در خط تولید شاسی بلندهای دوست طبیعت، بخشی از سهام شرکت استرالیایی کوئینزلند پسیفیک متالز را خریداری کرد.

بازگشایی معادن جدید در خانه، راه ایمن‌تری به نظر می‌رسد اما در عین حال زمان بیشتری می‌برد. اروپا در حال حاضر حتی یک اونس از اجزای اصلی باتری خودروهای الکتریکی را در داخل قاره استخراج نمی‌کند و ایالات متحده تنها ۲ درصد تقاضای جهانی را تامین می‌کند اما همه چیز در حال تغییر است.

شرکت سی‌بانیه در نظر دارد اولین معدن لیتیوم اروپا را در فنلاند در سال ۲۰۲۵ راه‌اندازی کند. شرکت ایمریس فرانسه به دنبال استخراج سالانه ۳۴ هزار تن هیدروکسید لیتیوم از یک معدن در سال ۲۰۲۸ است. اگر تمام پروژه‌های استخراج لیتیوم اروپا محقق شود، آنها می‌توانند حدود ۴۰ درصد از تقاضای مورد انتظار خود یعنی ۶۰۰ هزار تن معادل کربنات لیتیوم را تامین کنند. یکی از فعالان معدنی اروپایی معتقد است تا سال ۲۰۳۰ این هدف محقق خواهد شد. ایالات متحده که تنها ۳ درصد از ذخایر لیتیوم جهان را در اختیار دارد، قانونی را برای تخصیص یارانه به استخراج داخلی مواد حیاتی تصویب کرده است.

هیچ کدام از این دو رویکرد بی خطر نیستند. استخراج معادن در بازارهای توسعه یافته ممکن است به معنای عقب‌نشینی شهروندان آگاه از استانداردهای زیست محیطی باشد. تولیدکنندگان فلزات حیاتی نیز می‌توانند با تشکیل کارتل‌ها زندگی را برای خریداران دشواتر کنند.

به همین دلیل است که بهترین گزینه کشورهای غربی در نهایت بازیافت فلزات از وسایل مستعمل است. شرکت‌هایی از جمله اومیکور و ردوود از قبل دارای فناوری استفاده مجدد از باتری‌ها و تلفن‌های هوشمند هستند. بر اساس پیش‌بینی‌های فیچ سولوشن، اروپا ۱۷ درصد از باتری‌های جهان را بازیافت می‌کند اما این سهم تا سال ۲۰۲۵ به ۴۸ درصد خواهد رسید.

متاسفانه اشاره به این نکته لازم است که بازیافت فلزات امری پرهزینه است اما در دنیای قطبی سازی شده، حفاظت از صنایع و مشاغل غربی مستحق امتیازهای لازم است.