شهر دوستدار کودک رویایی دوردست اما دست یافتنی

شهر دوستدار کودک اتوپیای دوست داشتنی  است که اگر مسئولان اقدامات لازم را مبذول دارند چندان هم دست نیافتنی نخواهد بود. این مصوبه در سال 1388 در شورای شهر تهران به تصویب رسید. و سال ها است که در حال اجرایی شدن است. اما اثراتش را خیلی کم در گوشه و کنار سرزمین مان می بینیم. شهر کودک شهری است که در آن کودک به عنوان یک کودک حضور دارد، بدون آن که به او آسیبی وارد شود می تواند در شهر تردد کند و در فعالیت های اجتماعی هم قد خودش شرکت کند، برای مثال بتواند راحت از خانه بیرون بیاید بدون آنکه ترس دزدیده شدنش وجود داشته باشد، بتواند در معابر و کوچه و محله اش راحت تردد کند. در همان نزدیکی خانه خودش و با دوستان همسن اش بتواند بازی کند. فضای شهر باید برای همه کودکان چه بالادست و چه پایین دست جذاب و دوست داشتنی و مهربان باشد، یعنی در پایین شهر فضا برای حضور کودک  به صورت سالم فراهم باشد همان طور که مثلا در نیاوران ممکن است فراهم باشد. کودک  باید بتواند بدون کمک والدین اش از مدرسه به خانه برگردد بدون آنکه احساس خطری از جانب عابرین و ماشین ها او را تهدید کند.در خصوص این مطلب گفتگوی کوتاهی باحسن خلیل‌آبادی سیاستمدار اصلاح‌طلب و عضو شورای شهر تهران داشتیم او در خصوص پی گیری وضعیت این مصوبه به خبرنگار مستقل آنلاین گفت : در شهر  تهران پیگیر مسائل کودکان هستند به خصوص در مورد کودکان کار و کودکان بد سرپرست و بی سرپرست، ایجاد پارک های ویژه  کودکان، توسعه فضای مورد نیاز کودکان در سطح شهر، پیوست های مطالعاتی که در آنها حقوق کودک لحاظ شود.

خلیل آبادی همچنین افزود: یکسری اقدامات از طریق کمیسیون فرهنگی در خصوص شهر دوستدار کودک انجام شده است.بعضی از مراحل در حال اجرا است و بعضی مراحل در برنامه ریزی و پیگیری است.

شهر باید امنیت کافی را برای کودک داشته باشد

خلیل آبادی در بیان این مسئله که خصوصیات شهر دوستدار کودک چگونه باید باشد ادامه داد: مهمترین اصل این است که شهر باید امنیت کافی را برای کودک تامین کند. دوم اینکه باید امکانات مورد نیاز کودک برای او فراهم شود. برای مثال در مترو و ایستگاه اتوبوس و پارک ها امنیت لازم ایجاد باید بشود. یا پل عابر پیاده مناسب برای کودک باید در نظر گرفته شود. این ویژگی ها باید وجود داشته باشد.

او در خصوص توسعه این طرح در سایر شهر های ایران بیان کرد: کودک از جمله اقشاری است که باید همه به رشد و تربیتش اهمیت بدهند. همه حوزه ها از آموزش و پرورش تا بهزیستی و از همه مهمتر مدیریت شهری باید برای کودکان برنامه داشته باشد، در همه شهرها  شهرداری وجود دارد و شهرداری ها و شورای شهر  موظف هستند این محیط ها را فراهم کنند. وی همچنین افزود شهر باید برای همه اقشار از معلول تا تا سالمند و کودک مناسب باشد.

باید ابعاد جسمی، روانی و معنوی کودکان را در نظر گرفت

دکتر زهرا قنبر پور دکترای تعلیم و تربیت دارد، مشاور کودکان و استاد دانشگاه است، او در خصوص آنکه شهر دوستدار کودک چگونه شهری باید باشد به خبرنگار مستقل آنلاین گفت:شهر دوستدار کودک باید در راستای مناسب سازی و بستر سازی هر چه بهتر کردن فضای عمومی برای کودکان عمل کند، که از امنیت کودک تا فضای سالم برای نفس کشیدن کودک و قوانین راهنماییی رانندگی را در بر می گیرد. ما باید ابعاد جسمی،  روانی و معنوی کودکان را در این رابطه در نظر بگیریم.

 برای مثال کودکان به لحاظ بعد روانی از بیمارستان بسیار می ترسند، از فضای بیمارستان از تخت های بزرگ بیمارستان و آمپول و اتاق جراحی، یک جایی در شهر مشهد درست کردند برای کودکان که به نظر بنده بسیار جالب است فضا را شبیه یک دهان با دندان هایش درست کردند که کودکان می توانند در آن بنشینند و با هم حرف بزنند، پر از رنگ و شادی برای کودکان است علاوه بر آنکه نسبت به بدن خود آگاهی پیدا می کنند، بیمارستان ها به خصوص باید برای کودکان به محلی تبدیل شود که کودک بتواند با آن ارتباط بگیرد چون ممکن است وارد این فضای عموی نیز بشوند. خیلی وقت ها بچه ها فشار و ضربان قلبشان در مواجه با بیمارستان بالا می رود.

باید محیط های عمومی را برای کودکان طوری ایجاد کنیم که ترسشان از فضاهای عمومی مثل بیمارستان و مدرسه بریزد. چون باید یک جورهایی آنها را تجربه کنند.

 قنبر پور افزود: شهر را باید به دست افراد متخصص در این زمینه بسپارند که با روحیات کودک آشنایی داشته باشند . او در ادامه بیان داشت: هنوز شهروندان بزرگسال در تردد در این ابر شهر بزرگ دچار مشکل هستند. مترو و وسایل نقلیه عمومی ما هنوز برای بزرگسالانش جای کار زیادی دارد تا چه برسد برای کودکان، یک کودک را در نظر بگیرد که در حجم جمعیت داخل مترو قرار می گیرد قدش که کوتاه است و دستش به دست مادرش وصل، اما همه آنقدر به بچه فشار می آوردند که بیم آن می رود بچه خدا نکرده خفه شود! 

قنبر پور در همین رابطه به فضای پراز تبعیض شهر تهران برای کودکان دختر اشاره کرد و افزود در شهر تهران خیلی فضاها وجود دارد که تنها برای پسران قابل استفاده است و در ساختن فضای دوستدار کودک باید این نکته را مد نظر داشت.

از سال 1388 شورای شهر تهران این مصوبه را به تصویب رساند و اینکه تا چه میزان این مصوبه اجرایی شده است را باید از در و دیوار شهر مان بپرسیم. و در دیوارهای شهر گواهی می دهند که  تا اجرا و کاربردی شدن این مصوبه راه زیادی باقی مانده است. فضای شهر به ما می گوید که هوای تهران برای کودکان مناسب نیست و مسئولان هر چند تلاش می کنند اما کافی نیست.