علت عجیب انقراض دایناسورها در بهار

انقراض دسته جمعی کرتاسه-پالئوژن در حدود ۶۶ میلیون سال پیش به علت برخورد سیارک Chicxulub بود. این رویداد باعث انقراض انتخابی گونه‌ها شد که تقریباً 76 درصد از گونه ها از جمله دایناسورها، پتروسورها، آمونیت ها، رودیست ها و بیشتر خزندگان دریایی را کشت.

مطالعات در این خصوص زمان تاثیر و عواقب این رویداد را گزارش کرده اند. یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که سیارکی که دایناسورها را کشت، در فصل بهار به زمین برخورد کرده است. دانشمندان پس از بررسی بخش‌های نازک پوسته، اسکن‌های پرتو ایکس سنکروترون با وضوح بالا و سوابق ایزوتوپ کربن استخوان‌های ماهی‌هایی که کمتر از 60 دقیقه پس از برخورد سیارک مرده بودند، به این نتیجه رسیدند.

دانشمندان به محل منحصر به فرد تانیس در داکوتای شمالی (ایالات متحده آمریکا) مراجعه کردند تا ماهی های پارویی و ماهیان خاویاری فسیل شده را پیدا کنند. این فسیل ها تلفات مستقیم برخورد شهاب سنگ Chicxulub بودند.

رویداد برخورد Chicxulub یک انفجار 100 میلیون مگاتونی بود که صفحه‌های قاره‌ای را تکان داد و باعث ایجاد امواج ایستاده عظیم در آب‌ها شد. این رویداد، حجم عظیمی از رسوبات را به حرکت درآورد که ماهی ها را در خود فرو می‌برد و آنها را زنده به گور می کرد در حالی که کمتر از یک ساعت پس از برخورد، گوی‌های آتشین  از آسمان می باریدند.

ماهی های فسیلی در این رویداد محفوظ ماندند و استخوان های آنها تقریباً هیچ نشانه ای از تغییر ژئوشیمیایی را نشان نمی داد.

سوفی سانچز از دانشگاه اوپسالا  گفت: «استخوان‌های برخی از ماهی‌ها برای بازسازی آخرین فصل کرتاسه مورد مطالعه قرار گرفتند. این استخوان ها هم مانند درختان رشد فصلی را ثبت کردند.

نویسنده ارشد جرون ون در لوبه از V.U. در آمستردام گفت: «حلقه‌های بازیابی شده نه تنها تاریخچه زندگی ماهی‌ها را ثبت کردند، بلکه بودن در فصل آخر کرتاسه و فصلی را که در آن انقراض فاجعه‌بار رخ داد، ثبت کردند.»

دنیس ووتن از دانشگاه اوپسالا می‌گوید: «شواهد بیشتری از طریق توزیع، شکل‌ها و اندازه‌های سلول‌های استخوانی ارائه شد که مشخص است با فصول سال نیز در ارتباط هستند. تراکم و حجم سلول های استخوانی را می توان طی چندین سال در همه ماهیان مورد مطالعه ردیابی کرد. سلولهای استخوانی در حال افزایش بودند اما در  زمان مرگ به بالاترین حد خود نرسیده بودند.»

یکی از ماهی های پارویی مورد بررسی قرار گرفت تا روی الگوی تغذیه سالانه‌اش مطالعه شود. در دسترس بودن زئوپلانکتون، طعمه انتخابی این ماهی، به صورت فصلی در نوسان بود و بین بهار و تابستان به اوج خود رسید.

سوزان وردگال-وارمردام از VU آمستردام گفت: «این افزایش موقت زئوپلانکتون بلعیده شده، اسکلت شکارچی خود را با ایزوتوپ کربن سنگین‌تر 13C نسبت به ایزوتوپ کربن سبکتر 12C پر کرده است. افزایش ایزوتوپ کربن در هنگام رشد این ماهی پارویی متاسفانه تأیید می کند که فصل تغذیه ماهی هنوز به اوج نرسیده است و زمان مرگ او در بهار فرا رسیده.

از آنجایی که ما اکنون می دانیم که انقراض باید به طور ناگهانی در بهار نیمکره شمالی آغاز شده باشد، شروع به درک این موضوع کردیم که این رویداد در مراحل حساس زندگی موجودات جدید کرتاسه، از جمله شروع چرخه های تولید مثل رخ داده است. و از آنجایی که پاییز نیمکره جنوبی با بهار در نیمکره شمالی مصادف است، آماده شدن برای زمستان ممکن است از موجودات در نیمکره جنوبی محافظت کرده باشد.

ملانی دور از دانشگاه اوپسالا و VU آمستردام و نویسنده اصلی این نشریه، گفت: «این یافته حیاتی به کشف این که چرا اکثر دایناسورها مردند در حالی که پرندگان و پستانداران اولیه موفق به فرار از انقراض شدند، کمک خواهد کرد.