ایران در حال دست یابی به موشکی است که حتی آمریکا هم ندارد

هاآرتص چاپ اسرائیل در مقاله ای نوشت: تهدیدی که این روز‌ها زیاد از آن صحبت می‌شود، تهدید موشک‌های دقیق و جنگنده‌های بدون سرنشین است که در ارتفاع پایین پرواز می‌کنند؛ اما آنچه در سطح منطقه‌ای به ان پرداخته نمی‌شود، تهدید موشک‌هایی است که سرعتشان چند برابر سرعت صوت است و با موشک‌های بالستیک تفاوت دارند؛ از این جهت که مسیر حرکت آن‌ها از لحظه شلیک تا اصابت به هدف، از قبل پیش بینی نمی‌شود؛ بلکه می‌توانند هنگام نزدیکی به هدف، به سرعت تغییر مسیر بدهند؛ علاوه بر اینکه سامانه‌های دفاع هوایی در برابر این موشک‌ها که سرعتشان ۵ برابر سرعت صوت است، اثرگذار نیست.

 روزنامه القدس العربی مطلب روزنامه هاآرتص را منتشر کرده؛ در ادامه این مطلب آمده است: چین و روسیه، دو کشور پیشتاز در توسعه این سلاح استراتژیک هستند؛ اما ایالات متحده با وجود صرف میلیون‌ها دلار، نتوانسته است سلاح مشابهی داشته باشد. هر سلاح جدیدی که روسیه و چین از ان برخوردار باشند، به احتمال قوی به دست دشمنان اسرائیل و در رأس آنها، ایران می‌رسد. ژنرال رابرت اشلی، رئیس اطلاعات پنتاگون، در سال ۲۰۱۸ تصریح کرد که ایران تلاش می‌کند به موشک‌های دور برد و دقیق کروز دست یابد. ضمن اینکه در صدد دست یابی به سامانه‌های بسیار قدرتمندی است که از هوا شلیک شده و توان رسیدن به برد موشک‌های قاره پیما را دارد.

در گذشته، اسرائیل سامانه‌های دفاع هوایی خود از جمله گنبد آهنین را توسعه داد و در ادامه، صنایع دفاع هوایی آمریکا را نیز بر آن افزود و حال، زمانی که سامانه‌های اسرائیلی-آمریکایی رزمایش‌های مشترکی انجام می‌دهند، همه می‌دانند که کدام یک از این دو طرف، عقل و علم خود را ارائه داده و کدام یک از اموال خود مایه گذاشته است.

اسرائیل باید خود در پی بهبود توانایی سامانه دفاع هوایی اش، برای مقابله با موشک‌هایی که سرعتی فراتر از سرعت صدا دارند، باشد و اگر چنین نکند، ممکن است دو اتفاق بیفتد: یا بدون دفاع می‌شویم، یا به توانایی بیگانگان اتکا می‌کنیم.

صنعت امنیتی اسرائیل، توانایی توسعه دارد، اما سوال اینجاست که منابع مالی آن، چگونه فراهم می‌شود؟ دو امکان وجود دارد: یا از بودجه دفاعی اسرائیل استفاده می‌شود، و یا اینکه صنعت دفاعی آمریکا به طرح اسرائیل، می‌پیوندد. عیب گزینه دوم آن است که احتمال وتو و مخالفت دائم آمریکا با صادرات سامانه‌های دفاعی، حتی برای دولت‌های دوست این کشور، وجود دارد.

در این شرایط، اسرائیل می‌تواند سامانه دفاعی خود را در قالب طرح مشترکی بین اسرائیل و دولت‌های امارات و عربستان، گسترش دهد؛ این دو دولت توان تأمین مالی طرح را دارند و می‌توانند در مقابل، به بخشی از نتایج تولید نیز دست یابند. اما چنین همکاری، بدون پیشبرد طرح راه حل دو دولت، محال است.

به این ترتیب، بهترین راه، استقلال اسرائیل در این زمینه است؛ چرا که تجربه ثابت کرده ست که دولت‌های کوچک باید بیش از هر کس، به خود متکی باشند.