چرا صعود به اورست غیراخلاقی است؟

بعد‌ها گزارش‌ها نشان داد بیشتر آن ۴۰ نفر متوجه حضور شارپ نشده اند یا نفهمیدند نیاز به کمک دارد. اما برخی از کوهنوردان مثل برد هورن استرالیایی این مطلب را کاملا صریح بیان کردند که «تنها برای رسیدن به قله روی کوه بودند و تا زمانی که به هدفشان نمی‌رسیدند برای کمک به شخص دیگری توقف نمی‌کردند.»

من برای کشف پرسش‌هایی در مورد تکلیف ما برای نجات جان دیگران از مثال «نجات دادن بچه‌ای که در حال غرق شدن در استخر کم عمق است» استفاده کرده ام. وقتی من از دانشجویانم می‌پرسم آیا آنها، حتی اگر محبوب‌ترین و گران‌ترین کفششان خراب شود، برای نجات بچه در حال غرق شدن در استخر کم عمق به آب می‌زنند آن‌ها به من می‌گویند نمی‌توان جان بچه را با یک جفت کفش مقایسه کرد؛ پس البته که آن‌ها بچه را نجات می‌دهند.

اگر تنها راه نجات بچه از تصادف با قطار و کشته شدن، منحرف کردن قطار به سمت باارزش‌ترین دارای شما، مثلا بوگاتی وینتج که شما بیشتر پس انداز خود را خرج آن کرده اید چطور؟ مهم نیست هنوز اکثرا می‌گویند باید کودک را نجات داد.

اگر این گزاره درست است چرا اورست نوردی به کوهنوردان اجازه می‌دهد از نجات جان یک همنورد خودداری کنند؟ آیا علت آن همانطور که هورن دردفاع از نگرشش می‌گوید به «همه از خبر باخبرند» بر می‌گردد؟ ممکن است درست باشد؛ همانطور که امانوئل کانت استدلال کرد، تعهد ما برای کمک به دیگران ناشی از تمایل ما به کمک گرفتن در هنگام نیاز است.

در اینصورت نمی‌توانیم به عنوان یک قانون عام بپذیریم مردم از کسی که کمک می‌خواهد عبور کنند. هورن باید پاسخ دهد که آیا به نجات نیاز پیدا می‌کند؟ دیگر کوهنوردان می‌توانند برای ترک او همان توجیه را بیاورند تا بمیرد و آن‌ها به قله برسند؟

من از پیمایش و در مکان‌های بکر بودن لذت می‌برم. پیمایشی که من را به قله برساند را دوست دارم به ویژه قله‌ای که نمای خوبی داشته باشد. پس من می‌توانم بفهمم چرا هیلاری می‌خواست به قله اورست صعود کند. اما در فهم اینکه چرا همه این کار را امروز هدفی ارزشمند می‌دانند مشکل دارم. صعود به اورست به مهارت کوهنوردی فوق العاده نیاز ندارد و خیلی از تجربه بکر بودن به دور است.

آرنولد کاستر یک کوهنورد هلندی که گروه‌های صعود به اورست را اعزام می‌کند، می‌گوید بسیاری از مشتریانش بیشتر شبیه "شکار تروفه" (کسانی که برای افتخار شکار می‌کنند) هستند تا کوهنورد.

تیم مک کارتی اسنپ که در سال ۱۹۸۴ به اورست صعود کرد می‌گوید کوهنوردان امروزی «بیشتر علاقه دارند در مورد صعود به اورست در مهمانی‌ها صحبت کنند تا اینکه واقعا بخواهند در کوهستان باشند. این برایشان شان اجتماعی می‌آورد.»

اگر این درست باشد می‌توان گفت: حیف است که شان اجتماعی به جای اینکه مارا به سمت اهدافی که مستقلا ارزشمندند مثل کمک کردن به نیازمندان و تبدیل کردن جهان به جایی بهتر بکشاند، به سمت اهدافی هدایت کند که فعالیت‌های بیهوده و یا حتی مضر را به دنبال دارد.