بیرو ؛ چوپان گله باش نه دروازه‌بان!

بیرانوند از زمانی که با فابیو همکاری را شروع کرده با پیشنهادهای خارجی روبه‌رو شده و حالا هم همین ایجنت ایتالیایی رزومه‌اش را برای سه تیم کالیاری، آتالانتا و البته تورینو فرستاده و امیدوار است یکی از آنها به جذب بیرانوند علاقه نشان بدهند. هرچند طبق گزارش‌هایی که در توتواسپرت منتشر می‌شود، انگار بخت تورینو برای جذب این دروازه‌بان به‌عنوان یار ذخیره بیش از بقیه تیم‌هاست.

این روزنامه به نقل از مدیر برنامه‌های بیرانوند در گزارشی مفصل سری به دوران کودکی «بیرو» زده و از سختی‌هایی که در دوران نوجوانی داشته، گزارش تهیه کرده است. در بخشی از این مطلب آمده است: «بیرانوند به این باور رسیده که بدون سختی کشیدن به چیزی که می‌خواهد، نمی‌رسد. البته او در تمام زندگی‌اش به این موضوع باور داشته است؛ چون خودش مسیر بسیار سختی را سپری کرده است. با‌این‌حال یک عمر جنگید تا به چیزی که می‌خواهد برسد؛ فوتبالیست‌شدن. برخلاف خواسته او پدرش نمی‌خواست علیرضا دروازه‌بان شود و سراغ فوتبال برود؛ پدر می‌خواست او یک چوپان شود و با پرتاب سنگ‌های بلند مانع از این شود که گوسفندان از گله جدا شوند. البته پرتاب سنگ علیرضا فقط مربوط به زمان چوپانی‌اش نمی‌شد؛ چون او در بازی «دال‌پران»، یکی از بازی‌های سنتی ایرانی‌ها هم تبحر خاصی دارد. چه کسی خبر داشت که همان سنگ‌پرانی‌ها قرار است در آینده برایش تبدیل به یک تبحر ویژه شود؛ به طوری که این روزها می‌تواند با پرتاب دست توپ را ۷۰ متر در زمین جلو بیندازد!

علیرضا، زمانی که بچه بود به دستکش دروازه‌بانی که تازه به دست آورده بود خیلی دل خوش کرده بود. او این دستکش را دوست داشت و به آن افتخار می‌کرد. با‌این‌حال یک روز که از سر تمرین برگشت، متوجه شد که پدرش با قیچی دستکش‌های دروازه‌بانی‌اش را پاره کرده است. پدر که می‌دانست علیرضا پولی برای خریدن یک دستکش دیگر ندارد، امید زیادی داشت پسر قید فوتبال را بزند و همچنان به کار چوپانی ادامه دهد. ولی در آن زمان بیرانوند نه‌تنها فوتبال را کنار نگذاشت بلکه مصمم‌تر از قبل هم شد. او می‌خواست جلوی چنین مشکلی را بگیرد. چه مشکلی بزرگ‌تر از این که یک پسر ۱۲ ساله بدون این که به خانواده‌اش اطلاع دهد، سوار اتوبوس شود و به سمت پایتخت حرکت کند؟ به سمت تهران؛ ولی آیا تهران برای او حکم سرزمین موعود را داشت؟ علیرضا به تهران رسید و آنجا بود که مجبور شد هزار مشکل را برطرف کند. او مجبور بود شب‌ها در خیابان، مقابل جایی که برای تمرین فوتبال می‌رفت بخوابد. ابتدا بخشی از زندگی‌اش را با سکه‌هایی که شب‌ها عابران برایش می‌گذاشتند، سپری می‌کرد ولی بعدها به سراغ کارهای جدی‌تری رفت. او با کار در یک خشک‌شویی شروع کرد و بعدها به کار در کارواش، پیتزافروشی و شستن ماشین‌ها در خیابان‌های تهران روی آورد تا اموراتش را بگذراند. همه این کارها را بین زمان تمرین‌های روزانه‌اش انجام می‌داد. او این سختی‌ها را به جان خرید تا این که بالاخره به چیزی که عاشقش بود، رسید و سرانجام توانست با باشگاه نفت تهران قرارداد ببندد. بعد در سال ۲۰۱۶، او راهی پرسپولیس، معروف‌ترین باشگاه ایران شد و سپس رؤیای بازی برای تیم ملی برایش برآورده شد. در سال ۲۰۱۸ هم که آن صحنه مشهور مهار پنالتی کریس رونالدو در جام جهانی را رقم زد تا خودش را به دنیا معرفی کند.

محبوب‌تر از دوناروما

بیرانوند اگرچه با دو میلیون و ۲۰۰ هزار فالوئر در اینستاگرام اختلاف فاحشی با کریس رونالدو و ۱۷۶ میلیون فالوئرش دارد ولی همین حالا بالاتر از دوناروما، دروازه‌بان تیم ملی ایتالیا با یک میلیون و ۷۰۰ هزار فالوئر ایستاده که نشان می‌دهد او چقدر در ایران محبوبیت دارد. حالا او می‌خواهد پا را فراتر از مرزهای کشورش بگذارد و به لیگ ایتالیا بیاید. البته علیرضا اولین ایرانی‌ای نخواهد بود که در ایتالیا بازی می‌کند‌. رحمان رضایی را به‌خاطر دارید؟ مدافع خوب تیم پروجا، مسینه و لیورنو. با‌این‌حال شرایط برای بیرانوند باز هم متفاوت است؛ چون فقط کافی است به فروش پیراهن این دروازه‌بان در بین طرفدارانش در ایران فکر کرد که خودش می‌تواند بخش مهمی از این ترانسفر احتمالی را توجیه کند. از این موارد گذشته او قیمتی هم ندارد؛ بند فسخ قراردادش با پرسپولیس فقط با پرداخت ۶۰۰ هزار یورو آزاد می‌شود؛ رقمی که برای هیچ تیمی در اروپا زیاد نیست.

دروازه‌بان شماره ۲

بیرانوند پذیرفته که در لیگ ایتالیا دروازه‌بان شماره ۲ باشد؛ او آن قدر در زندگی‌اش سختی کشیده است که از شماره دو بودن هراسی نداشته باشد. میل به پیشرفت و علاقه‌اش به مبارزه‌کردن آن قدر زیاد است که از تک‌فرصت‌ها استفاده کند و مهارت‌هایش را نشان دهد. شاید در پیوستن به تیم‌های ایتالیایی فرصتی که به او برای بازی در جام حذفی داده می‌شود، کافی باشد تا علیرضا نشان دهد چه دروازه‌بان با‌کیفیتی است‌.»