وقتی لیونل مسی در فریاد وطن‌پرستی دنی آلوز گم شد

آرژانتین و برزیل؛ این بار در نیمه نهایی کوپاآمریکای 2019. تقابلی برای پایان به دو حسرت تمام نشدنی؛ قهرمانی لیونل مسی در یک تورنمنت جهانی و برزیل در کوپاآمریکا، بعد از دوازده سال. همه چیز به سود برزیل است. از میزبانی تا سکوها و جو ورزشگاه. آن‌ها باید تیم برتر میدان باشند چون از آخرین باری که جام قهرمانی کوپاآمریکا را بالای سر برده‌اند، دوازده سال می‌گذرد و این برای پرافتخارترین تیم ملی فوتبال آمریکای جنوبی، فراتر از یک ننگ بزرگ است. دنی آلوز که از ابتدا بازی هیجان و انگیزه‌اش را به رقیب نشان داده بود، فقط 19 دقیقه زمان لازم داشت تا توپ را به روبرتو فیرمینیو برساند و سانتر کوتاه او برای ژسوس، نتیجه را به نفع برزیلی ها تغییر دهد. آرژانتین حمله می‌کرد اما همه چیز به در بسته خورده بود. از تیر کشنده لیونل مسی به دروازه طلایی‌های بلوهوریزنته تا صحنه مشکوک به پنالتی مدافعان برزیل برای آرژانتینی ها و حتی ضربه دست نیافتنی مهاجم سیتیزنی آلبی‌سسته؛ انگار تاریخ هم دوست نداشت یک جام ملی در ویترین افتخارات مسی قرار بگیرد. دقیقه 71 رسید و این بار گل اول مثل فیلمی که از انتها به ابتدا پخش می‌شود، تکرار شد. این بار ژسوس توپ را به فیرمینیو رساند و مهاجم لیورپول کار مسی و آرژانتین در این جام را با هم تمام کرد!

احتمالا مسی به تاریخ تلخ و شانس بدش نباخته بود. در واقع او قربانی وطن پرستی ملتی شده بود که یک بار به معنای واقعی کلمه با یکدیگر متحد شده بودند.برزیلی ها بعد از شب تلخ 1950 ماراکانا، 64 سال صبر کردند تا شاید قهرمان جام جهانی در خانه شان شوند اما فوتبال روی خوشش را به آنها نشان نداد.با این حال اوضاع در کوپاآمریکا همیشه متفاوت است. تا امروز چهار میزبانی و چهار قهرمانی و حالا که این روزها پنجمی را تجربه می‌کنند، نمی‌خواهند برایش جشن نگیرند. دنی آلوز و دخترکی که عاشقانه سرود ملی کشور پرافتخارش را می‌خواند، احتمالا لیاقت بیشتری از لیونل مسی دارد! او خودش را باور دارد و شاید که نه، قطعا همین برای قهرمان بودن کافی خواهد بود.