لوریس: شکست در فینال یک پیروزی بزرگ برای تاتنهام بود

دروازه‌بان فرانسوی تاتنهام گفت‌وگوی مفصلی درباره شروع فصل جدید لیگ قهرمانان با فرانس فوتبال داشته است.

هوگو لوریس دروازه‌بان فرانسوی تاتنهام که فصل پیش با این باشگاه تا فینال لیگ قهرمانان اروپا پیش رفته، گفت‌وگوی مفصلی درباره شروع فصل جدید لیگ قهرمانان با فرانس فوتبال داشته که در زیر بخشی از این گفت‌وگوی طولانی را از نظر می‌گذرانید.

۱۵ جولای گذشته که مصادف با اولین سالگرد قهرمانی شما در جام جهانی بود، داشتید چه کار می‌کردید؟

(فکر می‌کند) خب تمرینات ما در تاتنهام از روز ۱۲ همان ما از سر گرفته شده بود. طبیعتاً من هم تمرکزم را روی دوران آماده‌سازی برای فصل پیش رو گذاشته بودم. البته که برای یادآوری آن اتفاق باشکوه، نیازی هم به زمان خاصی ندارم. بازی‌های فصل پیش برای‌مان سنگین بود و همین‌طور متوالی از راه می‌رسید. راستش قبل از شروع فصل نیاز به استراحت ویژه‌ای داشتم تا ارتباطم با دنیای فوتبال را قطع کنم.

و این قطعی ارتباط به شما کمک کرد تا شکست در فینال لیگ قهرمانان فصل پیش را هضم کنید؟

آدم همیشه باید پیش رویش را نگاه کند. اتفاقی که افتاده مربوط به گذشته است. خب شکست، دردناک است به ویژه ۴۸ ساعت بعد از بازی، اصلاً لحظات خوشایندی برایت نیست. از آن گذشته، من بعد از آن بازی خیلی سریع به اردوی تیم ملی فرانسه آمدم تا مهیای بازی با ترکیه شوم. وقت اینکه بخواهم زیاد به آن ناکامی فکر کنم را نداشتم، شاید موضوع بدی هم نبود، چون در غیر این صورت باید در لاک خودم فرو می‌رفتم. البته من خاطره تلخ دیگری هم که دارم مربوط به شکست‌مان در فینال رقابت‌های یورو ۲۰۱۶ بود؛ یادم می‌آید ۵، ۶ یا یک هفته به شدت ناراحت بودم تا اینکه بالاخره توانستم خودم را از غم آن شکست نجات دهم.

وقتی شکست می‌خورید خودتان چطوری می‌شوید؟ می‌شود درباره‌اش حرف زد؟

خب یکی، دو روز که حسابی ناراحتم و زجر می‌کشم. بیشتر خودخوری می‌کنم و ساکتم. بعد از این مدت، شرایط بهتر می‌شود. وقتی آدم بچه دارد مجبور است که فراموش کند. این مهمترین موضوع زندگی است. بچه‌ها شما را خیلی سریع به زندگی واقعی برمی‌گردانند.

چه چیزی از فصل پیش لیگ قهرمانان بیشتر به یاد دارید؟ شکست در فینال یا مسیر رؤیایی‌ای که تا بازی نهایی طی کردید؟

مسیری که تا فینال آمدیم. باید با تمام خضوع و صداقت بگویم تاتنهام در زمره باشگاه‌هایی نیست که هر سال مدعی بردن لیگ قهرمانان اروپا باشد؛ خب پس نمی‌شود از شکست در بازی فینال به اسم یک ناکامی یاد کرد. فکر می‌کنم شکست در فینال یک پیروزی بزرگ برای تاتنهام بود؛ یک گام بسیار بلند رو به جلو.

استرس بازی در فینال لیگ قهرمانان با استرس بازی در فینال جام جهانی یکی است؟

نه (لبخند می‌زند). مطمئناً فشار و استرس در هر دوی فینال‌های وجود دارد ولی جوی که آدم در فینال جام جهانی تجربه می‌کند خاص و بی‌نظیر است؛ ضمن اینکه هر ۴ سال یکبار هم ممکن است رخ دهد. آدم هیچ وقت نمی‌داند می‌تواند دوباره چنین چیزی را تجربه کند یا نه.

آیا هنوز موسیقی کوتاهی که قبل از شروع بازی‌های لیگ قهرمانان نواخته می‌شود شما را هیجان‌زده می‌کند؟

بله، همیشه. این موضوع حتی زمان قرعه‌کشی هم صدق می‌کند. همیشه حس می‌کنم کمی هیجان‌زده می‌شوم.

ورزشگاهی هم در اروپا برای شما وجود دارد که جو آن بیشتر از بقیه ورزشگاه‌ها روی شما اثرگذار باشد؟

بله، سانتیاگو برنابئو مادرید. وقتی پایت را در زمین چمنش می‌گذاری، حتی شب قبل از بازی، حس می‌کنی غرق در تاریخ می‌شوی. فضایش به سختی قابل توصیف است. این موضوع درباره ورزشگاه اولدترافورد شهر منچستر‌یونایتد هم صدق می‌کند. بعد از این‌ها باید بگویم ورزشگاه دورتموند هم باشکوه است. البته از ورزشگاه آژاکس هم خوشم می‌آید.

در فصل پیش لیگ قهرمانان اروپا کدام بازی را بیشتر ترجیح دادی: آنکه مقابل سیتی بود و گل ثانیه‌های پایانی‌اش را VAR رد کرد یا آنکه مقابل آژاکس بود و لوکاس، پایان بازی گلزنی کرد؟

فکر می‌کنم آن بازی‌مان که مقابل آژاکس بود. خب درست است که بازی مقابل سیتی سناریو دیوانه‌کننده‌ای داشت ولی حس قوی‌تر مربوط به بازی‌مان در آمستردام بود، چون آن گل ما را به فینال لیگ قهرمانان اروپا رساند. باورنکردنی بود. کل زمین را طی کردم تا به همتیمی‌هایم برسم و با آن‌ها خوشحالی کنم. اولین باری بود که چنین حسی به من دست می‌داد. بازی ۲- ۲ بود؛ ما فشار می‌آوردیم گل بزنیم و آژاکس روی ضدحمله موقعیت‌سازی می‌کرد. آن‌ها به تیر زدند و من یکی، دو تا سیو هم داشتم. بازی مرگ و زندگی بود...

چطور می‌توان به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید وقتی آدم در تاتنهام بازی می‌کند و تیمش جزو مدعیان قهرمانی هم نیست؟

مهمترین چیز در گروه، داشتن بازیکنانی است که روحیه تیمی داشته باشند. این اساس و پایه کار است. وقتی در تیم بازیکنانی باشد که حواسشان به جای دیگری پرت باشد آدم به نتیجه نمی‌رسد، چون آن‌ها حاضر نیستند ۱۰۰ درصد تمرکزشان را برای رسیدن به هدف بگذارند. وقتی بازیکنان یک تیم ۱۰۰ درصد وجودشان را در زمین می‌گذارند، مسائل خیلی راحت‌تر پیش می‌رود. این چیزی بود که ما در لیگ قهرمانان فصل پیش نشانش دادیم؛ هرچند که البته کارمان بی‌نقص هم نبود.

منظورتان این است که اگر تیمی مثل تاتنهام به فینال رسیده، پس هر باشگاه دیگری هم می‌تواند؟

فارغ از اسم باشگاه‌ها، تیم‌های توانمندی در لیگ قهرمانان اروپا حضور دارند. حالا برای رسیدن به این هدف مهم شما نیاز به یک مکمل هم دارید؛ باید ایده شفافی درباره فوتبال، درباره موفقیت، استعداد و نظم و دیسیپلین داشته باشید. مجموعه این موارد است که شما را موفق می‌کند. البته موفقیت تاتنهام مربوط به مربی ما هم است. پوچتینو با دیگر اعضای کادر فنی اش این مسائل را در باشگاه به وجود آورده‌اند. آن‌ها هستند که ما بازیکنان را مهیا می‌کنند تا در بهترین شرایط‌مان باشیم.

به نظر می‌رسد ارتباط بسیار نزدیکی با مائوریسیو پوچتینو دارید. این‌طور نیست؟

چرا، ارتباط بسیار خوبی با او دارم. در زمینه انسانی هم با هم ارتباط خوبی دارم... فلسفه اش درباره بازی را دوست دارم و از شخصیتش هم خوشم می‌آید. ما کنار هم رو به جلو حرکت می‌کنیم. من جزئی از تیم او هستم. البته خوش شانس بوده‌ام که با مربیان بزرگی کار کرده‌ام، به ویژه با دیدیه دشان در تیم ملی فرانسه. ارتباط من با او هم مثل ارتباطم با پوچتینو است.

از اینکه تیم‌های بزرگی در دنیا پوچتینو را می‌خواهند غافلگیر نشدید؟

نه؛ او کارنامه بی‌نقصی دارد. طبیعی است باشگاه‌های بزرگتر دنبالش باشند. با این حال او حالا جزئی از یک پروژه است و وفاداری اش را به تاتنهام نشان داده است. او ۲۰۰ درصد توانش را برای باشگاه و هواداران می‌گذارد.

در مورد خودتان چطور؟ چرا تا به حال با وجود کارنامه خوبی که دارید درباره شما ادعا نشده که باشگاه‌های بزرگتری علاقه‌مند به همکاری با شما هستند؟ فکر نمی‌کنید دیده نشده‌اید؟

از خودم چنین سؤالی نمی‌پرسم. دروازه‌بان‌های بزرگی در سراسر اروپا و دنیا حضور دارند. من هیچ وقت دنبال این نبوده‌ام که جایگاه خودم را در رده‌بندی دروازه‌بان‌ها پیدا کنم. چیزی که برایم اهمیت دارد رقابت است و نگاه و قضاوت مربیانم، چون باید توانایی‌هایم را به آن‌ها نشان دهم. هواداران هم همین طور. از این‌ها گذشته، دیگر چیزی برایم جذاب نیست. مهم این است که حس خوب و حس مبارزه‌طلبانه‌ای در تاتنهام و تیم ملی فرانسه داشته باشم.

فکر می‌کنید به فوتبال‌تان در تاتنهام تا انتهای دوران حرفه‌ای‌تان ادامه دهید؟‌

نمی‌دانم. فکر می‌کنم هنوز چندسال دیگری می‌توانم بازی کنم. در هر حال سعی می‌کنم نهایت استفاده را از این سال‌ها کنم.

حالا اگر قرار به انتخاب باشد کدام یک را برای پایان فصل انتخاب می‌کنی: فتح لیگ قهرمانان اروپا یا قهرمانی در یورو با تیم ملی؟

(لبخند می‌زند) وقتی پا در یک تورنمنت بگذارم برای بردن آن می‌جنگم. متأسفانه آدم نمی‌تواند کنترل همه چیز را در دست داشته باشد ولی می‌توان آنقدر خوب آماده شد که برای هر جامی شانس قهرمانی داشته باشید.

ولی جواب سؤال را ندادید...

ساده‌ترش این است که بگویم هر دو تا را (می‌خندد).