افشای هزینه شعارنویسی بر دیوارهای سفارت انگلیس؛ خدمت یا خیانت جبهه پایداری؟

امیررضا نظری

دانشجوی دکترای مسائل ایران

ماجرای شعارنویسی بر دیوارهای سفارت انگلیس در دی ماه پارسال بیش از ۶۰۰ هزار پوند خسارت برجای گذاشت که توسط دولت ایران به انگلیس پرداخت شد

این خبر صبح امروز ابتدا توسط حسین صارمی فعال سیاسی اصولگرا اعلام شد:

حسین صارمی کاربر اصولگرا در پاسخ به مجتبی زارعی (کاربر تندرویی که دانشیار دانشگاه تربیت مدرس است) نوشت:

این یک اسپری رنگ که پایدارچی‌ها دست گرفتند، بیش از ۵۰۰ هزار پوند غرامت برای ایران بجا گذاشت.

خبری که هیچ‌وقت رسانه‌ای نشد چون قرار نیست هزینه سازی تندروها به گوش مردم برسد!

صارمی صراحتا تاکید کرد که این خبر هیچ‌وقت رسانه‌ای نشد. 

در ادامه با تائید عبدالرضا داوری مشاور سابق محمود احمدی‌نژاد، معلوم شد این خسارت پرداخت شده ولی هیچگاه مسببین این خسارت معرفی و مجازات نشدند. 

داوری در توئیتر نوشت:

دولت ایران بابت نگارش این شعارها بر دیوار سفارت انگلیس در تهران، بیش از 500 هزار پوند، معادل 32 میلیارد تومان به بریتانیا خسارت پرداخت کرد!

وقتی بنیادگرایان، مذاکره با غرب را بر سر منافع ملی، خیانت میدانند، اما هزینه شعارهایشان از جیب مردم پرداخت میشود، بنیادگرایی عین خیانت است.

اما در این ماجرا هم پای زاکانی در میان است، رویداد ۲۴ درباره نقش زاکانی نوشت:

شاهد بودیم که دیوارهای سفارت انگلیس نیز مزیّن به شعارهایی شد که گروه خاصی آن را گردن نگرفت اما شهرداری تهران با بیلبوردهای تبلیغاتی که از پول مردم هزینه می‌شود از این اقدام حمایت کرد و این شائبه را ایجاد کرد که عملکرد شعارنویسان مورد حمایت راس نظام سیاسی است. اما به واقع چرا باید در این مقطع با انگلیس قطع ارتباط کرد؟ این طرح چرا باید از سوی نمایندگان مردم دنبال شود؟

اما شروع ماجرا در دی ماه سال ۱۴۰۱ چه بود؟

پارلمان انگلیس از اپوزیسیون ایرانی دعوت کرد تا در پارلمان علیه سپاه پاسداران اعلام موضع کنند، و مدتی بعد سفیر انگلیس درباره اعدام علیرضا اکبری اظهارنظر کرد. 

عملکرد و اظهار نظرات سفیر انگلیس در این ایام موجب خشم اصولگرایان و تندروها شد و علیرغم اینکه وزارتخارجه می‌توانست سفیر را به عنوان نامطلوب اخراج کند اما این کار را نکرد. 

بعد از اعدام علیرضا اکبری و موج انتقادات علیه سفیر، او تهران را برای مدت کوتاهی ترک کرد و گرچه گمانه‌زنی می‌شد این مدت طولانی شود اما او کمتر از ۱۰ روز به تهران بازگشت.

سال گذشته همچنین در سفارت بریتانیا یک مهمانی برگزار شد که سفرای اروپایی دعوت شده و با پرچم اوکراین عکس یادگاری گرفتند و علیه روسیه و متحدان آن اعلام همبستگی کردند. تصویر این مهمانی را سفیر ایتالیا در تهران منتشر کرد. این اتفاقات نیز احساسات ضدانگلیسی اصولگرایان را برانگیخت.

در نهایت از ۱۰ دی ماه شعارنویسی بر دیوارهای سفارت شروع شد تا بالاخره در فروردین ۱۴۰۲ و پس از پاکسازی دیوار توسط سفرای اروپایی و حتی عابران خیابان فردوسی، شهرداری اقدام به رنگ‌آمیزی دیوارهای سفارت کرد. 

مستقل‌آنلاین همان زمان در گزارشی نوشت:

در چنین موقعیتی که بدرستی مذاکره با عربستان به دلیل تغذیه مالی شبکه‌ تلویزیونی ایران اینترنشنال معلق مانده و مداخله عربستان در این تنش‌ها آشکار است، نمایندگان مجلس پیشنهاد قطع رابطه با انگلستان را می‌دهند.

قطع رابطه با انگلیس سابقه مفصلی دارد که بعد از انقلاب در مجلس سوم نیز پیگیری شد. اما از آنجا که دچار تکرار تاریخ شده‌ایم بی‌آن‌که از آن درس بگیریم، یکی از نمایندگان مجلس طی روزهای اخیر گفته است: "ارتباط با انگلیس محدود خواهد شد". 

شیطان بزرگ انگلیس است؟

با انتشار خبر پرداخت خسارت بابت رنگ‌آمیزی دیوار سفارت، گره‌ها یکی پس از دیگری باز می‌شود و می‌توان سوال علی مجتهدزاده را از مسئولین سیاست خارجی و قوه قضائیه پرسید که چرا کسی کاری به مجرمین سفارت ندارد؟

موج ضد انگلیسی که با توئیت جدید "سایمون شرکلیف" به مناسبت روز خبرنگار و انتقاداتی درباره خبرنگاران زندانی، شروع شد، موجب افشا شدن هزینه خسارت‌های سابق شده است.

 اما نکته مهمتر علامتی است که سفیر به تندروهای داخلی می‌دهد و با اظهارنظر یا ملاقاتی در زمان از پیش تعیین شده، به تحریک تندروهایی می‌پردازد که با بازی در زمین انگلستان هزینه‌های سیاسی و مالی بر روی دست ایران می‌گذارند. 

تحلیلگرانی که این ماجرا را بررسی می‌کنند تاکید دارند: با توجه به اینکه اکتبر امسال تحریم تسلیحاتی ایران به پایان می‌رسد و طبق قطعنامه ۲۲۳۱ سازمان ملل بنظر می‌رسد غرب و بلوک مخالف پوتین، بنا دارند لغو تحریم تسلیحاتی اتفاق نیفتد. فلذا قصد دارند علیه ایران یک فضا سازی جدید ایجاد کنند تا مهلت لغو تحریم را مدتی و شاید دو سال دیگر تمدید کنند. از آنجا که دو سال دیگر طبق مفاد برجام، محدودیت‌های غنی سازی ایران پایان می‌یابد لاعلاج با تحریک معترضین و تشنج اجتماعی، می‌توان حدس زد فضاسازی مناسب جهت اقداماتی علیه ایران در مجامع بین المللی آغاز شده است. 

این پروژه با تحریک تندروها، حضور خیابانی معترضین، مقدمه‌چینی سایمون شرکلیف و همراهی سفرای اتحادیه اروپا آغاز شده و پایانی جز تداوم شرایط سخت تحریمی و بحران‌های داخلی، نخواهد داشت.