36 نکته جذاب درباره زندگی و کارنامه بازیگری مارلون براندو اسطوره بازیگری سینمای هالیوود که جالب است بدانید

سرویس فرهنگی مستقل‌آنلاین:  

1- مارلون براندو در زمان تحصیل در دبیرستان به دلیل موتورسواری در راهروی مدرسه اخراج شد.

2- پیش از بازیگر شدن، مارلون براندو به‌عنوان یک تکنسین آسانسور در یک فروشگاه بزرگ چهار روز در هفته مشغول به کار شد؛ اما به دلیل خجالتی بودن در اعلام ورودش به طبقه مخصوص لباس‌زیر از شغلش استعفا داد.

3- مارلون براندو پس از بازی در چند فیلم‌ سینمایی دو اسم مستعار پیدا کرد؛ «باد» و «آقای مامبلز». لقب دومی را فرانک سیناترا خواننده معروف آمریکایی را به مارلون براندو داد.

4- یک‌بار در یک مهمانی شام در دهه ۱۹۶۰ مارلون براندو در رفتاری بسیار عجیب و غیرعادی از همه مهمانان خواست که لباس‌هایشان را درآورند و برهنه شوند. خودش نیز همین کار را کرد.

5- همه بازیگران در آرزوی به دست آوردن جایزه اسکار هستند و اگر بخت با آن‌ها یار باشد و زمانی برنده اسکار شوند با جایزه‌شان مثل یک گنج باارزش رفتار خواهند کرد؛ اما مارلون براندو از جایزه اسکاری که برای فیلم «در بارانداز» به دست آورده بود به‌عنوان زیرتری استفاده کرد. به‌علاوه او از پذیرفتن جایزه‌اش برای فیلم «پدرخوانده» برای نشان دادن اعتراضش به رفتار سینماگران هالیوودی نسبت به بومی‌های آمریکا خودداری کرد.

6- در سال ۱۹۹۵، در حین حضور در برنامه «لری کینگ لایو»، مارلون براندو لری کینگ را بوسید.

7- گفته شده که مایکل جکسون مدتی نزد مارلون براندو به آموزش بازیگری پرداخته است.

8- اگرچه مارلون براندو بازیگر بااستعدادی بود، اما از حفظ کردن دیالوگ‌هایش خودداری می‌کرد و نسبت به استفاده از فلش کارت برای دیالوگ‌ها لج‌بازی نشان می‌داد.

9- براندو یک جزیره شخصی در اقیانوس آرام داشت که گاهی در آنجا اقامت می‌کرد.

10- مارلون براندو برای لاغر شدن از شیوه سروته شدن استفاده کرد، اما این روش موفقیت‌آمیز نبود و نزدیک بود یک‌بار به خاطر برگشتن چربی به گلویش خفه شود.

زندگی شخصی مارلون براندو

11- مارلون براندو آشکارا دوجنسگرا بود. او در مصاحبه‌ای در این باره گفته‌ است: «مانند خیلی از مردان دیگر من هم رابطه همجنسگرایانه داشته‌ام. این یک چیز عادی است، من هم اهمیتی نمی‌دهم که دیگران در این باره چه فکر کنند.» در کتاب‌های زندگی‌نامه‌ای که درباره زندگی او منتشر شده است به رابطه عاشقانه او با جیمز دین، کری گرانت، لارنس اولیویه و راک هادسن اشاره شده است.

مشکل مارلون براندو با مطبوعات

12- گفته می‌شود نقدهایی که بعد از تئاتر اتوبوسی به نام هوس در مطبوعات به چاپ رسید یکی از دلایلی است که او در تمام عمرش دل خوشی از روزنامه‌ها و مجلات نداشت، مطبوعات آن زمان درباره این نمایش که مارلون براندو در آن نقش یک مرد بی‌احساس و خشن را بازی می‌کرد نوشته بودند که مارلون براندو در حقیقت خود واقعی‌اش را در صحنه این نمایش بازی کرده است.

13- یک‌بار که براندو به باغ‌وحش رفته بود، با یک میمون مسابقه پرتاب کردن آب دهان گذاشت و او را شکست داد.

14- در فیلم «آخرین تانگو در پاریس» (۱۹۷۲) بازی مارلون براندو با وجود صراحت‌های جنسی فراوان فیلم بسیار مورد تحسین منتقدان واقع شد و در همان سال نامزدی جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را برایش به همراه داشت. مونولوگ مشهور او در کنار جسد همسرش از سوی راجر ایبرت به‌عنوان بهترین صحنه بازیگری در تاریخ سینما تعبیر شده است.

15- مارلون براندو برای رفتارهای عجیب و غریبش شهرت داشت. یک‌بار به «پت کویین» بازیگر گردنبندی هدیه داد که از جمجمه واقعی انسان ساخته شده بود.

16- مارلون براندو از حس شوخ‌طبعی خاصی برخوردار بود. او به باد معده‌هایش مشهور بود تا جایی که به فکر ساخت خط تلفن تجاری بنام Dial-a-Fart افتاد که تماس‌گیرندگان باید اشخاص معروف را از روی صدای باد معده‌شان تشخیص می‌دادند.

جوایز و افتخارات مارلون براندو

17- براندو به خاطر بازی در فیلم «اتوبوسی به نام هوس» نامزد دریافت جایزه اسکار شد. سه فیلمی که بعدازاین فیلم بازی کرد، یعنی «زنده‌باد زاپاتا» (۱۹۵۲)، «جولیو سزار» (۱۹۵۳) و «در بارانداز» (۱۹۵۴)، هم سه نامزدی دریافت جایزه اسکار برایش به ارمغان آوردند. فیلم «در بارانداز» ساخته الیا کازان، اوج بازی هنرمندانه براندو بود و اولین جایزه اسکار را نصیب او کرد. او در این فیلم نقش یک ‌باربر کله‌شق به نام «تری مالوی» را ایفا می‌کرد. تری مالوی می‌خواست که یک قهرمان بوکس شود، اما در نهایت تبدیل شد به یک خبرچین؛ خبرچینی چماق به دست که تن به هر خفتی می‌دهد و آلت دست رئیس جنایتکار و بدطینتش می‌شود؛ اما در نهایت نمی‌تواند تا آن حد پستی را تحمل کند و سر به طغیان می‌گذارد.

18- براندو جایی گفته؛ «لحظه‌ای در زندگی می‌رسد که دیگر نمی‌خواهید بازی کنید. می‌دانید باید در صحنه‌ای فریاد بزنید، یا گریه کنید یا جیغ بزنید… لحظه‌ای می‌رسد که می‌بینید بازیگری اذیتتان می‌کند و باعث تحلیل رفتنتان می‌شود.» او بازیگری را بروز «یک وسوسه روان پریشانه و خودخواهانه» می‌نامید.

19- مارلون براندو به شکم‌بارگی مشهور بود و اشتهایی سیری‌ناپذیر برای غذا داشت. به همین دلیل همسرش درب یخچال را قفل و زنجیر می‌کرد تا جلوی شکم او را بگیرد.

20- مارلون براندو یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین بازیگران تاریخ سینما به شمار می‌آید و در میان بسیاری از علاقه‌مندان و منتقدان سینما از او به‌عنوان «بهترین بازیگر تاریخ سینما» یاد می‌شود. بسیاری بهترین بازی او را در نقش ویتو کورلئونه در فیلم «پدرخوانده» می‌دانند. آن‌چنان که خودش گفته هرگز فکر نمی‌کرده در عالم سینما به چنین شهرتی برسد و می‌گوید: «همه‌چیز اتفاقی پیش آمد، اگر خوش‌شانس نبودم و بازیگر نمی‌شدم، معلوم نیست که قرار بود سر از کجاها دربیاورم. احتمالاً یک شیاد و کلاه‌بردار می‌شدم. البته کلاه‌بردار خوبی می‌شدم.»

21- در سال‌های پایانی عمر بازیگری مارلون براندو هدف اصلی او گرفتن بیشترین مقدار دستمزد در قبال صرف کمترین وقت و انرژی در حضورش در فیلم‌ها خلاصه می‌شد. او خودش در این باره گفته؛ «علت اینکه حالا در هالیوود حضور دارم این است که دارای شجاعت اخلاقی لازم برای چشم پوشیدن از پول نیستم.» او برای بازی در «سوپرمن» (۱۹۷۸) که تنها سیزده روز وقتش را گرفت، مبلغ ۷/۳ میلیون دلار به اضافه ۱۰ درصد کل فروش فیلم را به‌عنوان دستمزد دریافت کرد.

22- گفته می‌شود مارلون براندو به دلیل مشکل پرخوری، در حین فیلم‌برداری فیلم «شورش در کشتی بونتی» ۵۲ شلوار پاره کرد.

فعالیت‌های اجتماعی و بشردوستانه مارلون براندو

23- براندو از اوایل دهه ۶۰ در فعالیت‌های سیاسی- اجتماعی به‌خصوص در مبارزات ضدنژادپرستی هم شرکت کرد. او در سال ۶۸ در یک مسابقه اتومبیلرانی مخصوص سیاه‌پوستان شرکت کرد. این‌گونه فعالیت‌های انسان دوستانه او را در قطب مخالف بازیگران راست‌گرایی مانند جان وین و چارلتون هستون قرار می‌داد. البته این فعالیت‌ها نتوانست طرفداران زیادی را دور او جمع کند. در حقیقت اکثریت جامعه امریکا چنان تحت تأثیر سیستم سرمایه‌داری حاکم بر این کشور قرار داشتند که توانایی درک ارزش کارهای هنجارشکنانه اما انسانی یک بازیگر برایشان آسان نبود. فعالیت‌های ضد تبعیض نژادی مارلون براندو باعث شد در دهه 1960 میلادی، فیلم‌های او عملاً در ایالات جنوبی آمریکا که مردم و مقاماتش کماکان از تمایلات نژادپرستانه قوی برخوردار بودند عملاً مورد بایکوت قرار گیرد. سینمادارهای جنوبی فیلم‌های او را نمایش نمی‌دادند و تهیه‌کنندگان هالیوود نیز متوجه این امر بودند. شاید همین رفتارهای خصومت‌آمیز بود که براندو را وادار کرد از سال ۶۸ به بعد به مدت سه سال در هیچ فیلمی حضور نیابد.

24- مارلون براندو در حین نوشتن زندگی‌نامه‌اش با اورزولا اندرس بازیگر تماس گرفت تا ببیند آیا هرگز با او رابطه جنسی داشته یا نه.

تجربه کارگردانی مارلون براندو

25- براندو در سال ۱۹۶۱ با فیلم «سربازان یک‌چشم» شانسش را در کارگردانی نیز امتحان کرد. ابتدا قرار بود استنلی کوبریک فیلم را کارگردانی کند. کوبریک و براندو چند ماه را صرف بازنویسی فیلم‌نامه کردند اما سرانجام بعد از اختلافی که بین آن دو درگرفت، کوبریک از پروژه اخراج شد و براندو خود شخصاً کارگردانی فیلم را بر عهده گرفت. کوبریک بعدها گفت براندو از اول قصد داشته خودش این فیلم را کارگردانی کند.

26- فیلم «سربازان یک‌چشم» فروش نسبتاً خوبی داشت اما چیزی که باعث شد فیلم در نهایت شکست خورده لقب بگیرد، بودجه ۶ میلیون دلاری‌اش بود که در آن زمان بودجه‌ای سرسام‌آور به شمار می‌آمد. این فیلم استعداد براندو را در هدایت بازیگران و اداره یک پروژه عظیم به اثبات رساند. با این وجود اما او پس از این فیلم در هیچ فیلم دیگری به‌عنوان کارگردان حاضر نشد.

27- گفته می‌شود وقتی مارلون براندو سوار مترو می‌شد، تکه‌ای نان داخل گوش‌هایش قرار می‌داد.

28- براندو شخصیت عجیبی داشت. مردم فکر می‌کردند شخصیت واقعی او مثل شخصیت تری مالوی «در بارانداز» است. البته خود او هم با رفتارهای غیرمحترمانه و گاه متکبرانه‌اش بر چنین قضاوت‌هایی صحه می‌گذاشت. او پس از دهه ۶۰ به‌نوعی خودویرانگری دچار شده بود. ناامید و غمگین و مغرور و منزوی شده بود. ناامیدی‌اش بی‌شک در غرور و خودبزرگ‌بینی بیش از حدش ریشه داشت.

29- براندو پیشنهاد بازی در نقش اصلی «لورنس عربستان» ساخته دیوید لین در سال ۱۹۶۲ را تنها به این علت رد کرد که دلش نمی‌خواست یک سال را در صحرا و سوار بر شتر سپری کند.

30- مطبوعات سینمایی وابسته به هالیوود، از مارلون براندو و الیزابت تیلور- که با فیلم ناموفق «کلئوپاترا» (۱۹۶۳)، کمپانی فاکس قرن ۲۱ را تقریباً ورشکسته کرده بود (بودجه این فیلم بیش از دو برابر فیلم شورش بود)- به‌عنوان ستارگانی لوس و خودشیفته یاد کردند که در حال نابود کردن صنعت فیلم‌سازی امریکا هستند. البته این ادعاها چندان واقعی نبود. آسیب دیدن صنعت سینما در آن زمان دو علت عمده داشت؛ یکی ظهور رسانه‌ای جدید به نام تلویزیون و دیگری لغو مالکیت انحصاری استودیوهای فیلم‌سازی بر سینماها. به هرحال براندو که در سال ۶۳ با کمپانی یونیورسال قرارداد همکاری امضا کرده بود، از این سال تا پایان دهه، در هر فیلمی که بازی کرد شکست سختی در گیشه دید

31- مشکل مارلون براندو از نظر «ریچارد برتون» این بود که «او در سنی حساس و در مدت‌زمانی بسیار کوتاه به شهرتی فراوان دست یافته بود. این شهرت شخصیت براندو را تحت تأثیر قرار داد و مانع از این شد که او به‌طور عادی در جامعه رشد کند و بتواند خود را برای مواجهه با مسائل دنیا آماده سازد.» براندو دوست داشت در صحنه رها باشد و هیچ‌کس در کارش دخالت نکند اما این امکان‌پذیر نبود. در هنرهای دیگر قدرت هنرمند در میزان کنترل او بر هنرش خلاصه می‌شود اما در بازیگری این کنترل توسط شخص دیگری به نام کارگردان انجام می‌گیرد.

32- مارلون براندو در سال ۲۰۰۱ در آخرین فیلم خود با نام «امتیاز» برای اولین و آخرین بار با رابرت دنیرو همبازی شد.

نقش‌هایی که مارلون براندو رد کرد

33- مارلون براندو در دوران بازیگری‌اش نقش‌های بسیار مشهوری را رد کرد از جمله آنان می‌توان به:

• لورنس عربستان به کارگردانی دیوید لین
• بن هور به کارگردانی ویلیام وایلر
• اسپارتاکوس به کارگردانی استنلی کوبریک
• مکالمه به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا

گفته می‌شود اگر براندو این نقش‌ها می‌پذیرفت می‌توانست چند اسکار دیگر هم به کارنامه بازیگری‌اش اضافه کند.

34- در آستانه چهل و پنجمین مراسم اسکار، مارلون براندو اعلام کرد که مراسم اسکار را تحریم می‌کند و «ساشین لیتلفیدر» یک بازیگر ناشناخته سرخپوست را به جای خود می‌فرستد که رئیس کمیته ملی بومیان آمریکا بود. اعتراض براندو به عدم وجود نماینده بومیان آمریکایی در هالیوود بود.

35- در کنار بازیگری، مارلون براندو تجربه (البته ناموفق) کارگردانی چند فیلم را نیز در کارنامه خود دارد. اولین کار او «سربازان یک‌چشم» در ژانر وسترن است. براندو در زمان خودش یکی از بازیگران با دستمزد بسیار بالا در هالیوود به‌حساب می‌آمد. در ۱۹۹۹، مجله تایم مارلون براندو را در لیست ۱۰۰ شخصیت مهم قرن در کنار دیگر بزرگان مثل چارلی چاپلین و مریلین مونرو قرار داد.

مرگ مارلون براندو

36- براندو روز یکم ژوئن ۲۰۰۴ (یازدهم تیر ۱۳۸۳) در سن ۸۰ سالگی در مرکز پزشکی رونالد ریگان در آمریکا درگذشت و طرفدارانش در سراسر جهان را در غم و اندوه فروبرد. علت واقعی مرگ او به دلیل اصرارهای عجیب وکیلش هرگز به‌درستی و صحت فاش نشد. بعدها بخش پزشکی دانشگاه UCLA علت مرگ براندو را مشکلات تنفسی ناشی از تصلب بافت‌های ریوی اعلام کرد. هرچند این نکته نیز هرگز مورد تأیید وکیلش قرار نگرفت، علاوه بر آن براندو در سال‌های پایانی عمر دچار نارسایی قلبی بود و گفته می‌شود از بیماری قند و سرطان کبد رنج می‌برد. جسد او بنا بر وصیت خودش سوزانده شد.