به بهانه سالروز تاسیس سازمان بهزیستی

در جوامع انسانی  دو گروه وجود دارند، طبقه ای که به آن طبقه مرفه می گویند و معمولا از تمامی امکانات رفاهی برخوردارند و عده ای از انسان ها نیز هستند که  به طبقه محروم جامعه تعلق دارند و به امکانات لازم برای زندگی دسترسی ندارند. البته این وسط طبقه دیگری هم وجود دارند که به آن طبقه متوسط گفته می شود و در کشورهایی که اصول دموکراسی و رفاهی در آن ها رعایت می شود پر رنگ تر هستند.

بنا بر این یکسری اقشار به صورت جدی نیازمند حمایت و کمک هستند. انسان هایی که با معلولیت جسمی و ذهنی به دنیا می آیند ، زنانی که بی سرپرست و یاد بدسرپرست هستند و قدرت تامین معاش برای زندگی خود و فرزندانشان را ندارند، کودکانی که از همان ابتدا بدون سرپرست رها شده اند. تمام این اقشار که از انواع و اقسام آسیب های اجتماعی رنج می برند نیازمند کمک هستند. کمک هایی که جوامع انسانی به دلیل آن که جامعه انسانی است موظف است تا در سامان دهی آن کوشا باشد.

قبل از انقلاب در ایران سازمان خاصی وجود نداشت تا به این امور رسیدگی کند. خیریه هایی وجود داشتند اما سازماندهی این مهم پس از انقلاب و در تیر ماه  سال 59 صورت گرفت. 16 سازمان ، نهاد و خیریه هایی که در این خصوص فعالیت داشتند ادغام شدند تا سازمان بهزیستی کشور تاسیس شود.

پس از بررسی و مطالعات محمد علی فیاض بخش، سازمان بهزیستی کشور و در جهت تحقق مفاد اصول سوم، بیست و یکم و بیست و نهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران تشکیل شد تا با اتخاذ تدابیر و ارایه خدمات و حمایت های غیربیمه‌ای و با تکیه بر مشارکت های مردم و همکاری نزدیک سازمان‌های ذی ربط در جهت گسترش خدمات توانبخشی، حمایتی، بازپروری، پیشگیری از معلولیت‌ها و آسیب‌های اجتماعی و نیز کمک به تامین حداقل نیازهای اساسی گروه های کم درآمد اقدام کند.

این سازمان بعد از انقلاب با حمایت و پشتبانی دولت  موقت بازرگان و طرحی که از جانب دکتر محمد علی فیاض بخش مطرح شد ایجاد گردید. محمد علی فیاض بخش بعد ها و در جریان حادثه بمب گذاری تروریست ها در هفت تیر ماه در جریان انفجار جان خود را از دست داد.

تاسیس سازمان بهزیستی از سویی با مخالفت هایی همراه بود. یکی از انتقادات به حضور همه جانبه دولت در همه زمینه ها می پرداخت! اما باید به این نکته مهم توجه داشت که سازمان های خصوصی به دلایل متفاوت از جمله در نظر گرفتن سود و زیان مقدم بر هر چیز قادر نیستند تا در خصوص این مسائل با قدرت هر چه تمامتر عمل کنند. مسئله اینجاست که دولت به دلیل اقتدار و منابع مالی بهتر می تواند از عهده حمایت های لازم برای اقشار نیازمند بر آید . از دیگر انتقادات به سازمان بهزیستی گستردگی وظایف این سازمان عنوان می شد ، به این صورت که معلولان ممکن است در این میان به فراموشی سپرده شوند.

در هر صورت و با تمام انتقادات وارد  شده این سازمان با سابقه ای بیش از سی سال به مردم این مرز بوم خدمت کرده است. با تمام کاستی ها و مشکلات حاضر همچنان به فعالیت های خود ادامه می دهد.  با تمام این تلاش ها  اما فضای شهر همچنان نشان از کافی نبودن امکانات دارد. کافی است یکی دو دقیقه پشت چراغ قرمز بمانی، هجوم کودکان کار، گل فروش و فال فروش به ماشین ها مبهوتت می کند.

فضای شهر هنوز برای معلولان نا هموار و آزار دهنده است و اگر سری به دروازه غار و شوش بزنی متوجه می شوی که مردم به میزان بسیار زیادی به کمک احتیاج دارند.

مردمی که یه سختی گرفتار فقر و اعتیاد هستند. شاید بهزیستی تمام تلاشش را در این زمینه به کار گرفته باشد و بحران دلایل ساختاری داشته باشد، یا شاید سازمان بهزیستی از عهده این هجم بالای از وظایف بر نمی آید! چندی پیش شهردار تهران در سخنانش گفت برای کمک به کودکان کار که در همه جای شهر به وفور مشاهده می شوند آماده کمک است اگرچه این وظیفه بر عهده سازمان بهزیستی است. خدمات بهزیستی در این سال ها شایان تقدیر است اما گویا  نیازمند کمک های فراوانی است تا بتواند بر بیماری هایی که گریبان جامعه مان را فرا گرفته است فائق شود.