جهان در عصر کرونا 

مستقل آنلاین، حسین روحانی صدر، پژوهشگر تاریخ/

پس از عبور جوامع بشری از بدویت به شهرگرایی، هر دوره‌ای را به واسطه جهش و دگرگونی‌های مختلف نامی نهادند؛ از عصر حجر و مفرغ تا تقسیم تاریخ به قبل طوفان و بعد از طوفان و این اواخر هم عصرهای صنعت، تکنولوژی، دوقطبی، چندقطبی، دهکده جهانی، اینترنت و... وضع نموده‌اند. پس طبق این قانون نانوشته، سال ۲۰۲۰ را باید بیست بیست کرونایی نامید. جالب اینکه تا این زمان در نقد گفتمان دهکده جهانی، نقدهای زیادی از سوی مدعیان فکر و اندیشه سیاسی صورت گرفت. هرکدام‌شان به دنبال سهم‌خواهی‌های خود، له و علیه آن سخن‌ها رانده و خامه‌ها به‌کار گرفتند.  مسلمانان موحد نیز در تبیین رویکرد جهانی‌شدن به قرآن، همان منشور بشری، که تعریف جهانی‌شدن جوامع را عبادت پروردگار و پرهیز از هر نوع گناهی دانسته توجهی ننمودند و فرهیختگانشان هر آنچه دیگران گفتند، به زبان راندند. در این بیست سال نخست هزاره سوم، در راستای تأمین منافع آن‌ها سرزمین‌های حاصلخیز و ثروت‌های خداده‌شان را با همان گفتمان آتش‌افزار گردانندگان جهانی‌سازی سوزانده و دیدگانشان را بر آثار دردناک آن بسته نگه داشتند. یادشان رفت که اگر فردی به ناحق کشته شود، یعنی جامعه‌ای به ناحق کشته شده است.  به هر صورت، جامعه کرونایی اکنون به یک وحدت گفتمان مشترک دست یافته است. کرونای اجتماعی نیز به همان تقلیدهای کورکورانه رایج مبتلا شده است. این نگرانی از شیوع یک بحران جهانی و ارائه نسخه‌ای واحد برای عبور احتمالی از آن، خود جای تأمل دارد. بدتر از همه آنکه گردانندگان دهکده جهانی از هیچ ابزاری برای انحراف افکار جامعه جهانی در شناسایی و معرفی ریشه و روند شیوع همه‌گیر این ویروس عالم‌گیر فروگذار نکرده‌اند. در نگاهی آنی به پدیده کرونای اجتماعی یا جامعه کرونایی چنین برمی‌آید که در عصر جهانی شدن، آرامش، آسایش و سلامتی اجتماع جایی در تصمیم‌گیری‌های جمعی نداشته و نخواهد داشت. اگر جامعه کرونازده در حفظ و زندگی افراد سالمند و ضعیف فرامرزی بکوشد، موجب احیای کل جامعه خواهد شد.