حقه جالب وال‌ها برای شکار ماهی‌ها
فکرش را هم نمی‌کنید که به طعمه‌های خود نگاه می‌کنند، اما باید بدانید که برخی از گونه‌های وال‌ها، مخفیانه طعمه خود را زیر نظر دارند. یک مطالعه جدید که توسط دانشمندان دانشگاه استنفورد صورت گرفته، به این نتیجه رسیده که وال‌های کوهان‌دار که حدود 30 تن وزن دارند، با استفاده از مخفی‌کاری و فریب و از فاصله نسبتا دور می‌توانند از ماهی‌های کولی و سایر گونه‌های دیگر تغذیه کنند.
به‌نوعی ضدونقیض است که بزرگ‌ترین موجود زنده کره زمین، از موجودات بسیار ریز دریایی تغذیه کند. این مسئله مربوط به وال‌های روروکال است؛ یعنی همان وال‌های بزرگ آبی‌رنگ. این وال‌ها با استفاده از شیوه‌ای که بلعیدن ناگهانی نامیده می‌شود، از حجم زیادی از کریل‌ها و ماهی‌های کوچک تغذیه می‌کنند.
در این روش شکار، وال‌ها دهان خود را بهگونهای باز می‌کنند که انگار یک محیط زنده است و سپس بیشتر از بدن خود، در دهان خود آب می‌ریزند. با استفاده از این شیوه، این موجودات تعداد زیادی از طعمه‌های خود را به دام می‌اندازند. این وال‌ها سپس آرواره‌های خود را بسته و به طعمه‌های داخل دهان خود فشار وارد می‌کنند. این موجودات آب را از طریق شانه‌ها و یا استخوان‌های قرار داده‌شده در دندان‌های خود، خارج کرده و بدین شیوه به خالص غذای خود دست می‌یابند.
این روش کارساز است، اما ماهی‌های کوچک که چموش و سریع بوده، از این دام فرار می‌کنند. بنابراین وال‌ها نمی‌توانند که به طعمه‌هایی همانند ماهی‌های اژدر حمله کنند. دهان وال‌ها در هنگام صید بزرگ‌تر شده و همچنین داشنمندان پی برده‌اند که این موجودات از حیله و فریب‌هایی نیز در این رابطه استفاده می‌کنند.
با استفاده از ویدیوهای ترکیبی که از طریق مدل‌های رایانه‌ای و برچسب‌های متصله به وال‌های کوهان‌دار خلیج مونتری و کالیفرنیای جنوبی به دست آمده، دانشمندان توانسته‌اند که بینش‌هایی را در رابطه با رویه‌های شکار پستانداران دریایی به دست آورند. مخصوصا دانشمندان توانسته‌اند که با مدل‌سازی، پی ببرند که چگونه ماهی‌های کولی بر اساس سرعت عمل خود می‌توانند در هنگام باز شدن دهان وال‌ها، از دام این موجودات غول‌پیکر فرار کنند. دیوید کید (David Cade)؛ یک دانشجوی فارغ‌التحصیل در آزمایشگاه Jeremy Goldbogen و همچنین دستیار پروفسور زیست‌شناسی در دانشگاه استنفورد می‌گوید:
“یکی از نوآوری‌های این پژوهش، اطلاعات شکارچیان بوده که با استفاده از آن‌ها توانستیم مدل‌ها را در مقابل ماهی‌ها شبیه‌سازی کنیم. این تحقیق به ما این امکان را داد تا بفهمیم که در هنگام باز شدن دهان وال‌ها، ماهی‌های طعمه به این شکارچیان واکنش نشان می‌دهند. همچنین ما پی بردیم که با زمان‌بندی دقیق، وال‌ها می‌توانند که از ایجاد واکنش فرار در طعمه‌های خود جلوگیری کنند.”
دانشمندان همچنین فهمیدند که وال‌هایی که آهسته‌تر عمل کرده و مانورهای کمتری می‌دهند، در هنگام شکار طعمه‌ها می‌توانند که با بستن دهان خود، آن‌ها را گیر بیندازند. به‌هرحال، این رویه در هنگام شکار کریل‌ها لازم نیست، زیرا آن‌ها به آسانی سایر ماهی‌های باهوش دیگر ترسانده نمی‌شوند. کید اظهار کرد:
“هنگامی‌که فهمیدیم ماهی‌ها در طول 100 سال گذشته متحول شده‌اند تا بدین شیوه از شکار توسط شکارچیان کوچک‌تر جان سالم به در ببرند، آنگاه این اطلاعات منطقی به نظر می‌رسید. اما حمله‌های ناگهانی نیز نسبتا یک استراتژی تغذیه جدید به حساب آمده و آن‌ها نیز بیانگر تکامل هستند.”
علاوه بر فهمیدن اینکه وال‌ها چگونه خوراک خود را به دام می‌اندازند، تیم دانشگاه استنفورد می‌گوید که این پژوهش تخمین‌هایی را نیز در رابطه با تعداد ماهی‌های خورده شده طی یک وعده غذایی و یا طی یک‌بار شکار، برای آن‌ها فراهم کرده است. این تحقیق نشان داد که چگونه وال‌ها برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی، روش شکار خود را با توجه به ماهی‌ها و کریل‌ها تغییر می‌دهند. وال‌های کوهان‌دار در هنگام شکار ماهی‌ها نسبت به کریل‌ها، هفت برابر انرژی بیشتری صرف می‌کنند.
ارسال نظر