بازار سیاه فروش موی انسان

گاهی زنان و دختران آمریکایی موهایشان را برای ساخت کلاه‌گیس به گروه‌هایی خاص می‌بخشند البته نه به این خاطر که نگهداری از موهای بلند نیاز به مراقبت دارد بلکه به خاطر قیمت بالای آن‌ها این کار را انجام می‌دهند. 

بسیاری از کلاه‌گیس‌ها هم از کشورهای هند و چین به آمریکا وارد می‌شوند؛ در این دو کشور زنان هنوز به خاطر نیاز مالی موهایشان را می‌فروشند؛ اما تجارت موی انسان، تمیز و بهداشتی نیست. 

مثلاً در هندوستان در مکان‌هایی مانند معبد «وِنکاتِسوارا» که زائران مجبورند برای زیارت موهایشان را کوتاه کنند، فروش موی کاملاً به یک تجارت تبدیل‌شده است هرچند خودشان مدعی‌اند موها را به مؤسسات خیریه اهدا می‌کنند. 

بسیاری از زائرین نمی‌دانند که موهایشان فروخته می‌شود. در ضمن کارگرانی که مسئول مرتب کردن حجم بالای موهای دور ریخته شده هستند چاره‌ای جز کنار آمدن با خون ناشی از اصلاح سریع سر، شپش‌ها و بوی بد محیط بسته‌بندی ندارند. 

اِسکات کارنی در گزارش سال 2010 برای مجله‌ی «مادر جونز» (Mother Jones) می‌گوید: قرار دادن 21 تُن مو در اتاقی که مستعد رشد و نموی قارچ، کپک و بوی نامطبوع است، بسیار شرایط نامناسبی را به وجود می‌آورد. بیشتر مردم معتقدند که موی زائران هندی به دلیل عدم استفاده از مواد شوینده‌ی گروهی‌ای بهترین موی دنیاست؛ اما درواقع بهترین مزیت آن در شباهتش به موی نژاد قزاقستانی‌هاست. 

اما جنبه‌ی سیاه این تجارت فقط در این نیست که زنان فقیر موهای خود را برای تأمین هزینه‌ی خانواده به افراد مرفه می‌فروشند بلکه داستان‌هایی درباره مردانی به گوش می‌رسد که زنان را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند و با اجبار سر قربانیان را پایین نگه‌داشته و می‌تراشند. 

کلاه‌گیس‌هایی که از موهای طبیعی ساخته می‌شوند به‌راحتی تا هزاران دلار فروخته می‌شوند. در مقابل موهای مصنوعی که طبیعی به نظر نمی‌رسند و نمی‌توان آن‌ها را آرایش کرد، روزبه‌روز باکیفیت بیشتری تولید می‌شوند و البته قیمت مناسب‌تری دارند.