همه چیز درباره آلن دلون اسطوره جذاب بازیگری سینمای فرانسه

سرویس فرهنگی مستقل‌آنلاین: آلن دلون در ۸ نوامبر سال ۱۹۳۵ در روستایی به نام «سو» در نزدیکی پاریس متولد شد. پدرش «فابیَن» مدیر یک سینمای محلی کوچک بود و مادرش نیز که در یک داروخانه کار می‌کرد «ادیت» نام داشت. در 4 سالگی که آلن پدر و مادرش از همدیگر طلاق گرفتند و سرپرستی او به خانواده‌ای دیگر واگذار شد. دوران کودکی او در خانه‌ای سپری شد که درست مقابل یک زندان بود. پدرخوانده‌اش نگهبان این زندان بود و او با بچه‌های نگهبان‌های دیگر هم‌بازی بود. چند سال بعد، پدر و مادرخوانده‌اش در سانحه‌ای درگذشتند و آلن دلون دوباره پیش مادر واقعی‌اش برگشت که حالا همسر یک قصاب شده بود و آلن جوان مدتی را نیز به شاگردی در مغازه او گذراند.

 دلون در کودکی بسیار خشن، سرکش و ناآرام بود، به دوچرخه‌سواری، فوتبال و سینما رفتن علاقه زیادی داشت. او دوران تحصیلش را در مدارس کاتولیک گذراند. در مدرسه زیر بار مقررات نمی‌رفت به‌طوری‌که بارها او را از مدرسه اخراج کردند. او در ۱۵ سالگی به‌کلی درس و تحصیل را ترک کرد. سپس ناپدری‌اش به‌عنوان شاگرد او را به مغازه قصابیِ‌اش برد تا بلکه حرفه قصابی را یاد بگیرد؛ اما آلن سرکش هیچ علاقه‌ای به این شغل نداشت و در ۱۷ سالگی خانه را ترک کرد و وارد نیروی دریایی ارتش فرانسه شد و به‌عنوان تفنگدار دریایی تحت آموزش‌های سخت قرار گرفت.

او در ارتش در یگان تفنگداران دریایی به‌عنوان چترباز به خدمت ادامه داد و در طی جنگ‌های فرانسه در هندوچین، به سایگون (شهری در ویتنام که اکنون با نام هوشی مین شناخته می‌شود) فرستاده شد و در جبهه نبرد شرکتی فعال داشت، تجربه جنگ و ارتش برای او بسیار مؤثر واقع شد زیرا نظم و انضباط را به او آموخت و شخصیتش را شکل داد. دُلون در مورد خاطراتش در زمان جنگ چنین می‌گوید: «در آنجا دوستانی پیدا کردم؛ کسانی که با آن‌ها حرف می‌زدم و به حرف‌هایم گوش می‌دادند».

آلَن در ۱۹۵۶ از خدمت در ارتش مرخص شد و به پاریس آمد. مدتی را به‌عنوان باربر و سپس به‌عنوان پیش‌خدمت در کافه‌های مختلف پاریس مشغول کار شد اما درآمد ثابتی نداشت و جدا از خانواده‌اش زندگی می‌کرد.

طی همین دوران، با بازیگران زیادی که در کافه‌های محل کارش رفت‌وآمد می‌کردند آشنا شد.

شروع بازیگری آلن دلون

یکی از آن بازیگران، ژان-کلود بریالی بود که درباره‌اش می‌گویند که با دنیای زیرزمینیِ مافیا و جنایتکاران در ارتباط بوده است و حتی مدتی را هم با آن‌ها گذرانده است. دُلون و بریالی که دوستان نزدیکی شده بودند در سال ۱۹۵۷ تصمیم گرفتند با هم به جشنواره فیلم کن بروند. این تصمیم سرنوشت‌ساز باعث شد زندگی آلَن برای همیشه دستخوش تغییر شود. آلن که یک آدم معمولی بود و ابداً تجربه بازیگری نداشت و حتی شب افتتاحیه با یک دست لباس کرایه‌ای در جشنواره شرکت کرده بود پس از بازگشت به یک فوق‌ستاره تبدیل شد. صورت فوق‌العاده جذاب او در آن شب کاملاً می‌درخشید و همان‌جا بود که کارگردانان مختلف به سراغش آمدند و سیل پیشنهاد‌های بازی بود که به سمت او سرازیر شد.

کارگردانی که برای اولین بار دلون را به بازی گرفت و نقشی کوتاه در فیلم «وقتی زنی دخالت می‌کند» به او داد ایو آلگره بود. بعد از او، مارک آلگره در سال ۱۹۵۸ در فیلم کمدی-تریلر «زیبا باش اما خفه شو» از آلن دلون به‌عنوان بازیگر استفاده کرد و نقشی در کنار یک بازیگر جوان خوش آتیه دیگر، ژان پل بلموندو به او داد. بازیگری که شهرت و اعتبار او نیز در سال‌های بعد هم‌پا با آلن دلون رشد کرد.

آلن دلون در قد و قامت یک ستاره

اما شاه‌نقش آلن دلون که توانست خودش را در قد و قامت یک ستاره مطرح کند در سال ۱۹۵۸ فرا رسید، زمانی که پیر گاسپار-ویت در فیلم عاشقانه و تاریخی «کریستین» او را برای اولین بار در نقش اصلی به بازی گرفت و نقش زن مقابلش نیز به رومی اشنایدر، فوق ستاره سرشناس اتریشی آن روزگار رسید.

آلن دلون و رومی اشنایدر

در هنگام ساخت فیلم، دلون ۲۲ ساله و اشنایدر زیبا عاشق همدیگر شدند و خیلی زود کارشان به نامزدی رسید. این رابطه جذاب خوراک بی‌نظیری برای رسانه‌های دنیا بود و آن‌ها همان‌طور که انتظار می‌رفت، به شکل بی‌سابقه‌ای به پوشش دادن این رابطه عاشقانه پرداختند، اما این رابطه پس از ۵ سال و پس‌ازاینکه آلن دلون عاشق یک بازیگر زن جوان دیگری با نام ناتالی کانوواس شد به پایان خود رسید. آلن دلون در سال ۱۹۶۴ با کانوواس ازدواج کرد و آن دو صاحب فرزند پسری به نام آنتونی شدند که مانند پدرش در آینده به بازیگری روی آورد. ازدواج او و کانوواس 4 سال بیشتر طول نکشید و بعدازاین که دلون رابطه طولانی‌مدت ۱۵ ساله خود را در سال ۱۹۶۸ با میریل دارک آغاز کرد به پایان رسید. جالب اینجاست که در سال ۱۹۶۹، آلن دلون و رومی اشنایدر برای بار دوم در فیلم کلاسیک «استخر» ساخته ژاک دری مقابل یکدیگر قرار گرفتند.

آلن دلون یک ستاره بین‌المللی سینما

فیلم تریلر جذاب «ظهر بنفش» به کارگردانی ساخته رنه کلمنت در سال ۱۹۶۰، آلن دلون را به یک ستاره بین‌المللی تبدیل کرد و شخصیت سینمایی دلون را که در تمام دوران حرفه‌ای‌اش همراه او ماند تثبیت کرد، یک ضدقهرمان خونسرد اما جذاب و مرموز. موفقیت فراوان فیلم‌های دلون و شهرت او باعث شد که او با کوچینو ویسکونتی، کارگردان مشهور آن دوران سینمای ایتالیا و جهان، آشنا شود. او در نسخه تلویزیونی نمایشنامه‌ای از جان فورد بازی کرد که با استقبال فراوانی مواجه شد و پخش آن ۸ ماه متوالی ادامه یافت. سپس ویسکونتی بازی در نقش اول فیلم محبوب «روکو و برادرانش» را به او پیشنهاد داد. فیلم بسیار موفق از کار درآمد و در جشنواره ونیز توانست جایزه ویژه هیئت‌داوران را به خود اختصاص دهد.

آلن دلون در سال ۱۹۶۳ در فیلم دیگری از ویسکونتی با عنوان «پلنگ» بازی کرد که توانست جایزه نخل طلایی فستیوال کن را به خود اختصاص دهد.

همکاری آلن دلون و میکل آنجلو آنتونیونی

میکل آنجلو آنتونیونی کارگردان مشهور ایتالیایی در سال ۱۹۶۲ از آلن دلون در نقش اصلی شاهکار مسلم خود با نام «کسوف» استفاده کرد، درحالی‌که نقش مقابل او را مونیکا ویتی برعهده داشت.

اوج هنرنمایی آلن دلون در فیلم سامورایی

در سال ۱۹۶۳ آلن دلون با ژان گابن افسانه‌ای در فیلم «هر شماره‌ای می‌تواند برنده باشد» همبازی شد و یک سال بعد با جین فوندا در «خانه شادی»؛ اما محبوب‌ترین و نمادین‌ترین بازی آلن دلون در فیلم گانگستری «سامورایی» به کارگردانی ژان پیر ملویل بود که در کنار همسر آینده‌اش، ناتالی دلون ایفای نقش کرد.

در طی دهه بعد، آلن دلون به یکی از بازیگران پرکار سینمای فرانسه تبدیل شد و در ژانرهای مختلفی از جنگی و ماجراجویانه گرفته تا درام و کمدی رمانتیک بازی کرد. بااین‌وجود ژانری که شخصیت آلن دلون با آن بیش از دیگر ژانرها شناخته‌شده بود به نام «پولار» مشهور بود که ژانر جنایی-تریلر منحصربه‌فرد سینمای فرانسه به شمار می‌رفت.

او به‌راحتی نقش گانگسترها یا کارآگاهان کم‌حرف و مرموز را بازی می‌کرد که از بین آن‌ها می‌توان به «دایره سرخ» شاهکار دیگر ژان پیر ملویل، «دسته سیسیلی‌ها» به کارگردانی انری ورنوی و «بورسالینو» ساخته ژاک دری اشاره کرد. جذابیت چهره دلون، سبک راه رفتن خرامان و فرم بدنی پلنگ مانندش در تضاد با شخصیت سرکش درونی‌اش او را به بهترین انتخاب برای بازی در نقش اول تریلرهای خشن و ماجراجویانه تبدیل کرده بود. او را به‌نوعی می‌توان کلینت ایستوود سینمای فرانسه به‌حساب آورد.

افول تدریجی محبوبیت آلن دلون

در اواسط دهه ۱۹۷۰، اعتبار و شهرت آلن دلون به خاطر برخی صحبت‌های او و نقدهای منفی رسانه‌ها دچار آسیب شد. بیشتر این هجمه‌ها مربوط به ادعاهای ارتباط او با گروه‌های خلاف‌کار و مافیایی و ادعاهایی درباره بر شرکت او در قتل محافظش بود. از دیگر دلایل این کاهش محبوبیت صحبت‌های دلون در رسانه‌ها درباره حمایت از دیدگاه‌های سیاسی تندروانه دست راستی‌ها بود که باعث شد به اعتبار او بیش‌ازپیش خدشه وارد شود. بعدازاین جنجال‌ها برخی از فیلم‌های او در گیشه شکست خوردند اما همچنان برای بسیاری محبوب باقی ماند و برای سال‌ها چهره‌ای شناخته‌شده و محبوب در سینمای فرانسه بود و هنوز بسیاری از کارگردانان مشهور جهان علاقه‌مند همکاری با او بودند.

فعالیت‌های دیگر آلن دلون

با کاهش محبوبیت او در دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی، آلن دلون به دیگر زمینه‌ها برای نشان دادن هنر خود روی آورد. او کمپانی تولید فیلم شخصی‌اش را تأسیس کرد که برخی از فیلم‌های موفق خودش را نیز از طریق همین استودیو ساخت. در سال ۱۹۷۸، آلن دلون خط تولید محصولات خود را راه‌اندازی کرد که عطر، شراب، محصولات چرمی و حتی عینک را در سراسر جهان به فروش می‌رساند. او که به‌شدت طرفدار ورزش بود سرمایه خود را در عرصه اسب‌دوانی و مسابقات سازمان‌یافته بوکس سرمایه‌گذاری کرد. او حالا دیگر یکی از ثروتمندان جهان بود و فیلم‌هایی که تهیه می‌کرد با آرم AD بودند. او سپس یک شرکت هواپیمایی تأسیس کرد و بخشی از ثروت خود را در زمینه موردعلاقه‌اش، یعنی جمع‌آوری آثار هنری سرمایه‌گذاری کرد. گفته می‌شود کلکسیون شخصی او کم‌نظیر است و شامل عتیقه‌هایی است که بسیاری از آن‌ها در موزه‌ها به نمایش گذاشته شده است. او در دهه ۱۹۸۰ به سوئیس مهاجرت کرد تا بر عملکرد شرکتی که محصولاتش را به نام «آلن دلون» به عرضه می‌کرد نظارت بهتری داشته باشد. دفتر این شرکت هنوز نیز در شهر ژنو است.

زندگی شخصی و خصوصی آلن دلون

اولین نامزد او رومی اشنایدر بود که قبل از آن‌که کارشان به ازدواج کشیده شود، از یکدیگر جدا شدند. او در سال ۱۹۶۴ با ناتالی کانوواس ازدواج کرد و از او صاحب یک پسر به نام «آنتونی» شد که اکنون یک بازیگر سینما است. در سال ۱۹۶۹ این زوج از هم جدا شدند؛ اما یک حادثه مهم در زندگی آلن در سال ۱۹۶۸ به وقوع پیوست که بر زندگی آلن دلون تأثیر فراوانی گذاشت. در این سال، جسد «استفن مارکوویچ» محافظ سابق دلون در گاراژ خانه‌اش پیدا شد. بر اساس شایعات گفته می‌شد که آلن دلون او را به دلیل عشقش به «ناتالی» کشته. به‌هرحال، هیچ‌گاه واقعیت درباره آن قتل روشن نشد و آلن هم از اتهامات تبرئه شد.

آلن دلون در سال ۱۹۸۷ در ۵۲ سالگی با یک مانکن هلندی به نام رُزالی فان بیرمَن ازدواج کرد و از او صاحب دختری به نام «آنوشْکا» و پسری به نام «آلن فابیانی» شد. در سال ۲۰۰۲ این زوج از هم جدا شدند. آلن در سال ۱۹۹۸ در فیلم نیمه شانس در کنار ژان-پل بلموندو بازی کرد و سپس اعلام بازنشستگی کرد و گفت: «من در اکثر فیلم‌هایی که بازی کرده‌ام یا دزد بوده‌ام یا پلیس، اما جالب این است که فرقی نمی‌کرده است که چه‌کاره بوده‌ام؛ در همه فیلم‌ها تنها بوده‌ام. نمی‌دانم، اما فکر می‌کنم کارگردان‌ها و حتی تماشاگران همیشه دوست دارند مرا تنها ببینند».

آلن دلون در قامت کارگردان

در دهه ۱۹۸۰، دلون به کارگردانی فیلم‌های خودش روی آورد و دو فیلم پلیسی با بازی خود در نقش اصلی ساخت: «برای پنهان کردن یک پلیس» در سال ۱۹۸۱ و Le Battan در سال ۱۹۸۳؛ اما دوران موفقیت‌های او به پایان رسیده بود و در سال‌های پس از آن بسیاری از فیلم‌هایش با شکست تجاری و هنری مواجه شدند از جمله بازی او در کنار لوران باکال در فیلم «روز و شب» ساخته برنارد-هنری لوی، فیلسوف مشهور که شکست سختی در گیشه خورد. بعد از شکست غیرمنتظره فیلم «نیمه شانس» به کارگردانی پاتریس لاکونته، دلون تصمیم خود برای کناره‌گیری از بازیگری را اعلام کرد اگر چه از آن پس نقش‌هایی بسیار کوتاه در چندین فیلم بازی کرد.

بازگشت آلن دلون با سریال «فابیو مونتاله»

آلن دلون در سال ۲۰۰۲ با بازی در سریال فرانسوی پرطرفدار «فابیو مونتاله» بازگشتی غیرمنتظره داشت و در دو سال بعدش نیز موفقیت مشابهی را با سریال پلیسی «فرانک ریوا» تجربه کرد. در سال ۲۰۰۵، نشان شوالیه (لژیون دونور) توسط ژاک شیراک، رئیس‌جمهور وقت فرانسه، به دلون داده شد

دوبله آلن دلون در سینمای ایران

در ایران، آلن دلون با دوبله و صدای خسرو خسروشاهی در میان سینما دوستان شناخته‌شده است. البته در سال‌های دور کاووس دوستدار، منوچهر زمانی و محمود قنبری نیز به‌جای او صحبت کرده‌اند که در دوبله مجدد بعضی از آن آثار، خسروشاهی به جای دلون حرف زده است؛ و صدای او تنها صدایی است که در سینماها با استقبال مردم روبه‌رو شده است.