یادداشت‌های روزانه جشنواره فیلم فجر - روز نهم: نگاهی به فیلم‌های دوزیست، مغز استخوان و درخت گردو

هادی حقانی - سرویس فرهنگی مستقل آنلاین :

دوزیست

• نویسنده و کارگردان:  برزو نیک‌نژاد 

فیلم دیگری از موج فیلم‌های اجتماعی ابد و یک روزی که به سینمای ایران هجوم آورده‌اند.، فیلم‌هایی که ظاهرا دغدغه‌های اجتماعی دارند و درباره آدم‌های طبقات فرودست جامعه‌اند اما اصل نیستند، ایده اصلی قصه و خرده‌داستان‌هایش به اندازه کافی باورپذیر نیست، آدم‌ها و جزییات قصه‌های‌شان مانند میزانسن صحنه‌های فیلم طوری کنار هم چیده شده است که آدم احساس نمی‌‌کند ریشه در چیزی و جایی دارد، برای همین است که زود هم فراموش می‌شوند.

جواد عزتی بازیگر اصلی فیلم است که رفته رفته در چنین نقش‌هایی به دام تکرار افتاده است. بازی‌های دیگر فیلم قابل‌قبول است خصوصا بازی متفاوت هادی حجازی‌فر با گریمی متفاوت از آنچه تابه‌حال از او دیده‌ایم.

در مجموع فیلم چه از لحاظ فیلمنامه و چه ساخت روان و خوش‌ساخت است اما تماشاگر را سر ذوق نمی‌آورد، دیدنش آزاردهنده نیست اما زیاد در خاطر نمی‌ماند.

• (امتیاز : 2 از 5)

مغز استخوان

• کارگردان: حمیدرضا قربانی

• نویسنده: علی زرنگار

احتمالا اگر در آینده در کلاس‌های فیلمنامه‌نویسی بخواهند مثال دیگری بیاورند از اینکه چطور فکر نکردن به پایانی مناسب می‌تواند یک فیلم را کاملا نابود کند فیلم مغز استخوان گزینه بسیار مناسبی است.

فیلم ایده بسیار جذابی دارد. خوب شروع می‌شود، خوب پیش می‌رود و انتظارها را از خود بالا می‌برد، اما در سکانس پایانی با سر زمین می‌خورد، انگار هر اوجی که در طول فیلم گرفته باعث می‌شود با آن پایان‌بندی فاجعه محکم‌تر سقوط کند. موقعیت‌های دراماتیک فیلمنامه تا سکانس پایانی جذاب و در عین حال ان‌قدر حساس است که به‌نظر می‌رسد فیلم‌نامه‌نویس زورش به جمع‌کردن‌شان نرسیده و در پایان کلافه و سراسیمه همه را به حال خود رها می‌کند، تماشاگر را هم همینطور.

بازی پریناز ایزدیار درخشان است و انگار کم کم دارد به شمایل زن جذاب فیلم‌های اجتماعی سینمای ایران تبدیل می‌شود. بازی بابک حمیدیان هرچقدر در روز بلوا نچسب و تصنعی است اینجا روان و دلنشین است.

• (امتیاز: 2 از 5)

درخت گردو

• کارگردان: محمدحسین مهدویان

• نویسنده: ابراهیم امینی، حسین حسنی

مشکل اصلی فیلم درخت گردو بی‌توجهی سازندگانش به درام است. فیلمساز دست روی سوژه‌ای تراژیک و ملی گذاشته و با خودش خیال کرده بازسازی کردن موضوع می‌تواند به اندازه کافی درام بسازد.

فیلم اوج و فرود داستانی و شخصیت‌پردازی ندارد، پس به ناچار برای اینکه تاثیرگذار باشد در نشان‌دادن فجایع انسانی ناشی از بمباران شیمیایی راه افراط می‌رود و همینجاست که فیلم بر ضد مضمون خودش عمل می‌کند.

فیلمساز برای جبران نقصان روایی فیلم از تمهید راوی استفاده کرده است اما متن روایت به طرزی عجیب ضعیف و ساده‌انگارانه است و تاثیر بار عاطفی صحنه‌ها را نزد تماشاگر کاهش می‌دهد.

بزرگترین نقطه قوت فیلم اما بازی درخشان پیمان معادی است که اگر با شخصیت‌پردازی مناسبی برای نقشش همراه بود می‌توانست یکی از به‌یادماندنی‌ترین بازی‌ها در سینمای ایران باشد. میمیک صورت، طرز راه رفتن و ادای کلمات، سکوت‌ها و نگاه‌های پیمان معادی آن‌چنان درست و حساب‌شده است که به‌نظر می‌رسد از شانس‌های مسلم سیمرغ بهترین بازیگر اصلی مرد امسال باشد.

بازی مهران مدیری اما باورپذیر نیست و از فیلم بیرون می‌زند. فیلم طراحی صحنه بسیار خوبی دارد و در خلق فضای شهرهای کشور در دهه 60 بسیار موفق بوده است.

در مجموع فیلم قدمی رو به جلو برای سازنده‌اش به حساب نمی‌آید.

• (امتیاز: 2.5 از 5)