شما ۴۰ سال است که دارید حرف می‌زنید

‍ روایت سعید عزیزی دانشجوی دوره دکترای از رفتار مسئولان دانشگاه فردوسی:

دانشجوی دکترای ورودی ۹۷ هستم. دوبار هم تا الان انصراف داده‌ام.

رفتم اتاق دکتر کافی، می‌خواستم با ایشان صحبت کنم، ولی ایشان همیشه وقت ندارند و در جلسه بودند.

اگر الان صدایم می‌لرزد و پایم می‌لرزد، به خاطر این است که دیروز در خوابگاه شاهد صحنه‌ای بودم. واقعا وحشتناک بود.

در مملکت ما و در دانشگاه ما معیارها جابه‌جا شده است که وزارت علوم آقای دکتر شده! نه! مال دانشجویان است.

شما حقوق‌بگیر هستید که وظیفه‌اتان را انجام بدهید. شما حقوق می‌گیرید که برای این دانشجویان کار بکنید.

نه اینکه پشت میز بنشینید و به ما وقت ندهید و حرف‌های ما را نشنوید. این دانشجوها اگر اینجا هستند وزارتخانه مال این‌ها هست.

اگر مردم مالیات می‌دهند و بودجه وزارتخانه را تامین می‌کنند، برای این دانشجویان است نه برای شما.

انگاری مسئولان حقوق می‌گیرند، که سروری کنند. ما هم مثل کارگر اینجا مقاله بنویسیم و کار کنیم که شما ارتقا پیدا کنید. این درست نیست.

من از سال ۹۰ دانشجوی دانشگاه فردوسی هستم. ۴سال دانشجوی کارشناسی بودم و ۳سال دانشجوی ارشد دانشگاه تهران، کوی دانشگاه بودم.

دانشگاه تهران هم یک‌سری مشکلات دارد، ولی مسئولان دانشگاه تهران همدردی می‌کنند. پای صحبت دانشجویان دانشگاه تهران می‌نشینند. ولی دانشگاه فردوسی دانشگاه مسئول‌سالار است. دانشگاه استادسالار است.

روزی که از دانشگاه تهران آمدم اینجا، چون رتبه دوم ارشد و رتبه نهم دوره دکترا شدم گفتم: انجمن علمی می‌خواهم بزنم.

گفتند: نه. حق نداری انجمن علمی بزنی، اگر بزنی تو را به حراست می‌کشانیم. بنشین و برای ما مقاله بنویس.

بدان که زیردست‌هایت دارند چه کار می‌کنند. استادها دانشجوها را کرده‌اند کارگرهایی که برایشان کتاب بدهند، مقاله بدهند تا ارتقا پیدا کنند و حقوق بیشتر داشته باشند.

آقای دکتر! شما گفتید که ما خیلی صحبت کردیم، حالا اجازه بدهیم که شما صحبت کنید.

نه! شماها خیلی صحبت کردید، ۴۰سال هم هست که دارید صحبت می‌کنید. ولی منتظر طوفان باشید.