چگونه ورزش باعث بهبودی پارکینسون می‌شود؟

هورمونی که در طول ورزش توسط ماهیچه‌ها ترشح می‌شود، سطح پروتئین سمی مرتبط با بیماری پارکینسون را کاهش می‌دهد.

مطالعات امیدوارکننده روی حیوانات نشان داده که که می‌توان درمان‌های آینده را بر اساس روشی که این هورمون سلامت مغز را بهبود می‌بخشد، توسعه داد.

در سال ۲۰۱۲، تیمی از محققان دانشکده پزشکی هاروارد یک مطالعه مهم را منتشر کردند که در آن گزارشی از کشف هورمون جدیدی منتشر شد که توسط عضلات در حین ورزش آزاد می‌شود. محققان نام این هورمون را ایریسین irisin گذاشتند.

به مدت چندین سال جامعه علمی بررسی کرد که آیا ایریسین که در ابتدا در موش‌ها شناسایی شده بود، واقعاً در انسان وجود دارد یا خیر. در سال ۲۰۱۵، این اختلاف نظر در نهایت حل شد، با تحقیقات جدید تأیید کرد که ایریسین واقعی است و توسط عضلات اسکلتی در انسان هم در حین ورزش ترشح می‌شود. البته، این یافته منجر به بحث جدیدی در مورد تأثیرات این هورمون بر سلامت انسان شد.

سرنخ‌های جالبی در مورد اثرات آیریزین بر مغز زود به دست آمد، زیرا مطالعات نشان داده این هورمون می‌تواند از سد خونی مغزی عبور کند و به طور بالقوه اثرات مفیدی را در هیپوکامپ ایجاد کند. یک مطالعه بر روی موش‌ها در سال ۲۰۱۹ نشان داد که افزایش سطح ایریسین در حیوانات دچار آلزایمر باعث بهبود شکل‌پذیری مغز و حافظه می‌شود.

بروس اسپیگلمن با تد داوسون، محقق بیماری‌های عصبی، سپس به این فکر افتادند که آیا ایریسین می‌تواند نقش خاصی در بهبود علائم پارکینسون داشته باشد؟

در چندین آزمایش روی موش، تحقیقات جدید نشان داد که ایریسین می‌تواند از تخریب نورون‌های دوپامین مرتبط با بیماری پارکینسون جلوگیری کند. این مطالعه همچنین نشان داد که ایریسین تجمع آلفا سینوکلئین را کاهش می‌دهد، پروتئین‌هایی که در کنار هم قرار می‌گیرند و منجر به تخریب عصبی پارکینسون می‌شوند.

یکی از یافته‌های جالب در این مطالعه این است که درمان با آیریسین می‌تواند اثرات پارکینسون را معکوس کند. یک آزمایش حیوانی خاص نشانه‌های امیدوارکننده‌ای را ارائه داد که نشان می‌دهد ایریسین می‌تواند برخی از جنبه‌های بیماری را معکوس کند، اما محققان هنوز می‌گویند برای نتیجه‌گیری قطعی نیاز به آزمایش‌های بیشتری است.

درک بهتر این که چگونه ایریسین می‌تواند آبشار رویداد‌های به زوال‌برنده یا دژنراتیو که منجر به پارکینسون می‌شود را مختل کند، ممکن است به محققان در تولید پروتئین یا ژن درمانی خاص کمک کند. با این حال، در کوتاه مدت، این یافته‌ها سرنخ‌های قوی در مورد اینکه چگونه ورزش می‌تواند به ویژه در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون مفید باشد، ارائه می‌کند.

مطالعه جدید در مجله PNAS منتشر شده است.

منبع: پزشکی جان هاپکینز