۵۰ سال پیش پِلِه و بِکِن بائر به تهران آمدند، اما با رفتار مردم در استقبال از رونالدو شرمنده شدیم
برای اطلاع جوانان می‌گویم بازیکنانی به ایران می‌آمدند همچون بکن بایر، سپ مایر، گرد مولر، برتی فوگتس که در اروپا و جهان هر کدامشان کمتر از رونالدو امروز در سپهر فوتبال جهان نبودند.
آیا در تیرماه ۱۳۵۱ که بایرن مونیخ برای انجام بازی دوستانه به دعوت باشگاه پاس به تهران آمد ما شاهد چنین رفتارهای سخیفی چون غائله اسپیناس پالاس بودیم؟
علی نظری/ سردبیر مستقل‌آنلاین:
روز جمعه ۱۵ اردیبهشت ۱۳۵۱ زمانی که دانش آموز کلاس سوم ابتدایی بودم از طریق تلویزیون مسابقه فوتبال سانتوز برزیل با منتخب ایران را دیدم.
خوب بخاطر دارم که در آن مسابقه سانتوز برزیل با نتیجه ۴ بر ۱ بر منتخب باشگاه‌های ایران پیروز شد. تیم سانتوز به دعوت سپهبد خسروانی و تیم تاج به ایران آمد.
چون تیم الف ایران درگیر مسابقات جام ملت‌های آسیا در بانکوک بود درواقع آقای رایکوف مربی تیم تاج چند بازیکن دیگر از سایر باشگاه‌ها را به ارنج تیم منتخب باشگاه‌های ایران اضافه کرد.
در آن دیدارتاریخی، سلطان پله ۲ گل از ۴ گل سانتوز را زد.
تنها گل ایران در این بازی را پرویز میرزا حسن زد و کاپیتان تیم ایران حسن حبیبی بود.
خوب به خاطر دارم که روز شنبه ۱۶ اردیبهشت ۱۳۵۱ مجله‌های کیهان ورزشی و دنیای ورزش تیتر و عکس صفحه یک خویش را به این مسابقه مهیج و تاریخی اختصاص داده بودند.
در صفحاتی از این مجلات عکس‌های استقبال مردم از تیم سانتوز به چشم می‌خورد.
از چهارشنبه شبی که برزیلی‌ها به تهران آمدند و تا شنبه که به برزیل برگشتند رفتار فوتبالدوستان و جوانان ایرانی با وجود اشتیاق و شادی و حضور انبوه در ورزشگاه، اینچنین خفیف و چندش‌آور مثل غائله هجوم ۳۰۰۰ نفر جوان به هتل اسپیناس سعادت آباد نبود!
متاسفانه رفتار ناهنجار اخیر جوانان ایرانی در اطراف و داخل هتل اسپیناس به گونه‌ای بود که تلویزیون الجزیره از این استقبال با عنوان رفتار وحشیانه علاقمندان فوتبال ایران نام برده است.
رونالدو یکی از ستارگان بزرگ جهان فوتبال است که در قالب تیم باشگاهی النصر عربستان برای رویارویی با پرسپولیس به تهران آمده است. اما اگر بخواهیم رونالدو را با سلطان پله، مرد هزار گُله فوتبال که با تیم برزیل فاتح جام جهانی (ژول ریمه) شد مقایسه کنیم، اصلا در یک سطح و قابل قیاس نیستند، زیرا افتخارات برزیل در رده ملی هرگز با رونالدو در پرتغال یکی نیست!
اما چه شده که بخش‌هایی از مردم ما چنین هیجان زده شده و رفتارهای سبک سرانه‌ای از خودشان نشان می‌دهند به گونه‌ای که ما مورد تمسخر اعراب و رسانه‌های ورزشی عربی قرار می‌گیریم؟
قبل از انقلاب بزرگان فوتبال جهان مانند پله، جرزینهو، بکن بائر، گرد مولر و سپ مایر به ایران می‌آمدند، اما جوانان فوتبال‌دوستِ آن روز هرگز چنین رفتارهای جلفی نشان نمی‌دادند تا مورد تمسخر کشورهای همسایه قرار بگیریم.
چرا بعد از ۵ دهه در رفتارهای اجتماعی اینچنین دچار عقب‌گَرد شده‌ایم؟
آیا در تیرماه ۱۳۵۱ که بایرن مونیخ برای انجام بازی دوستانه به دعوت باشگاه پاس به تهران آمد ما شاهد چنین رفتارهای سخیفی چون غائله اسپیناس پالاس بودیم؟
برای اطلاع جوانان می‌گویم بازیکنانی به ایران می‌آمدند همچون بکن بایر، سپ مایر، گرد مولر، برتی فوگتس که در اروپا و جهان هر کدامشان کمتر از رونالدو امروز در سپهر فوتبال جهان نبودند.
نمی‌توان از محرومیت و فقر جوانان ایرانی دهه ۵۰ یاد نکرد و رفتار محترمانه و عزت نفس آن جوانان را تحسین نکرد. چه می‌توان گفت درباره رفتار تحقیر آمیز جوانان فوتبال‌دوست ایرانی در استقبال از رونالدو؟