ستاره‌های سوخته ...
خورشید سلیمانی
روزنامه‌نگار
دفتر رسانه‌ای والی طالبان در قندهار اعلام کرد که ۳۵۰ نفر از مدرسه حکیمیه این گروه فارغ شدند. همزمان با فروپاشی نظام معارف افغانستان، طالبان بر ایجاد گسترده مدارس جهادی در سرتاسر کشور تمرکز کرده‌اند. این گروه قرار است از ۳ تا ۱۰ مدرسه دینی در هر ولسوالی افغانستان تاسیس کند.
از آن‌سو، ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان، از جهانیان خواست که با ملت افغانستان از روی مرحمت و عاطفه انسانی برخورد کنند. در حالی که آمار خودکشی زنانی که با حبس و حصر خانگی مواجه هستند، رو به فزونی است. در واقع بر طبق گزارش وزارت صحت، به طور میانگین سالانه ۲۳۵۹ زن در افغانستان خودکشی می‌کنند. بیشتر آن‌ها بین ۱۵ تا ۳۵ سال دارند و اغلب آن‌ها با شیوه‌هایی همچون حلق‌آویز کردن یا خوردن مرگ موش بدین کار می‌پردازند.
این البته آمار رسمی است. طبق همین آمار، در اردیبهشت گذشته، هفته‌ای ۴ یا ۵ مورد اقدام به خودکشی زنان ثبت شده که بیش از ۸۰ درصد آن‌ها موفق بوده و نکته اصلی گزارش، ارتباط مستقیم این خودکشی‌ها با رفتار زن‌ستیز طالبان است.
در حقیقت، پس از روی کار آمدنِ امارت اسلامی طالبان، سطح کیفیت زندگی به شدت کاهش یافت. شاخص‌های امید، سقوط کرد و افسردگی و اضطراب دامنگیر زنان شد. اما زنان افغان که حالا با هزار امید و فضیلت، خانه‌نشین شده‌اند، حتی به دکتر و مشاور هم دسترسی ندارند. بدین‌ترتیب، ترس از ناامنی، در کنار خشونت‌های خانگی، ازدواج‌های اجباری، جنگ‌های طولانی، بیجا شدن‌ها و صدالبته رژیم غذایی نا‌کافی، چنان بر ضمیر زخم‌خورده زنان تازیانه می‌زند که بنابر آمار ارائه شده از سوی شفاخانه‌ها، ماهانه ۳۰ تا ۳۵ زن به قصد خودکشی دارو مصرف می‌کنند.
اکنون باید از مجاهد پرسید چه کسی باید با ملت افغانستان مهربان باشد؟ و آیا کسی در بین شما هست که پاسخگوی این خودکشی‌ها و این فرو افتادن‌ها باشد؟ فقر و فاقه چنان عرصه را تنگ کرده که مردم برای گذران موقت زندگی، به فروش اعضای بدن خود روی آورده‌اند. در ۶ ماه نخست حاکمیت طالبان، دست‌کم نیم میلیون نفر شغلشان را از دست داده‌اند و در چند ماه گذشته، تمام زنان، به زندان‌های خانگی تبعید شده‌اند.
عدم دسترسی زنان به حقوق اولیه‌ای همچون گشت‌و‌گذار، تحصیل، کار و خرید، شلاق زدن و سنگسار آنان در ملآ عام، ممنوع شدن ازدواج شیعه و سنی و ممانعت از کار نهادهایی مثل سازمان ملل یا حقوق بشر، صرفا به دلیل آن که بخش زیادی از کارمندان آن‌ها زن هستند، چه نتیجه‌ای به بار آورده که حالا با تبختر از فارغ‌التحصیلی جهادی‌ها سخن می‌گویید و جهانیان را به رفتار عطوفت‌ورزانه دعوت می‌کنید؟ چرا از تجاوزهای خود به زنان که به قصد ازدواج با آنان انجام می‌دهید و نام چندش‌آور "ازدواج در بستر" بر آن نهاده‌اید، چیزی نمی‌گویید؟
کار را به جایی رسانده‌اید که زنان حامله و دختران ۱۵ ساله، به استقبال مرگ می‌شتابند تا شاید راه نجاتی بیابند.
و در برزخی این‌گونه که مجاهد و هم‌پالکی‌هایش نام امارت اسلامی بر آن نهاده‌اند، فردی مثل عبدالنافع تکور، سخنگوی وزارت داخله، به کلی منکر خودکشی زنان می‌شود و آمار کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان مبنی بر خودکشی ۳۰۰۰ نفر در سال را به هیچ می‌گیرد. همین چند شب پیش اعضای یک خانواده هزاره در بلخ، به دلیل ازدواج شیعه و سنی و در حالی که در خواب بودند، به دست شمایان قتل‌عام شدند. و امروز بعد از سه روز جنازه دکتر ناصرخالد را به خانواده‌اش تحویل دادید.
مثال‌ها زیادند و حوصله‌ها کم. دستاوردهایی که طی ۲۰ سال رنج و مشقت به دست آمده، یک‌شبه بر باد می‌رود. گویی رنج زنان افغان را پایانی نیست. طالبان، در ظل حمایت یا بی‌توجهی قدرت‌های جهانی به سرکوب زنان ادامه می‌دهد. یونیسف می‌گوید نباید مردم افغانستان را فراموش کنیم زیرا ۶ میلیون نفر با خطر قحطی مواجهند و ۲۸ میلیون نفر به کمک فوری نیاز دارند. حتی چهره‌هایی مثل ملاله، با رها کردن صورت مسئله، به جنگ پشتون‌ها و هزاره‌ها چسبیده‌اند.
سرمایه‌های مادی و معنوی زنان افغان را دزدیدند. وجود زن را مترادف با گناه گرفتند. خانه به خانه به مردم یورش بردند. اخبار جنایات و خودکشی زنان را سانسور کردند. عاملان تجاوز و خشونت را مجازات نکردند و بلکه خود، مرتکب آن شدند. حالا برای زلزله‌زدگان ترکیه و سوریه کمک‌های میلیون دلاری ارسال می‌کنند و معاون وزیر تحصیلات عالی طالبان فرموده غیر از درس، دیگر فعالیت‌ها در دانشگاه به گونه عادی پیش می‌رود! کرزی، منافقانه و از پشت پستوهای چند میلیون دلاری بر بازگشایی مکاتب دخترانه تاکید می‌‌‌کند. و کاندیدای صلح نوبل پیشنهاد گفتگو با طالبان را روی میز گذاشته است.
این درد دختران افغان است که گر نیک بنگریم، آیینه‌ی تمام‌نمای بی‌عملیِ جهانیان است. همه ما باید تاوان سوختن ستاره‌ها را بدهیم. تاریکی سهم همه ماست.
مخلص شما: خورشید