برای تیم ایران که «ملی» می‌ماند!
علی علی پور فلاح‌پسند
پژوهشگر
گرچه پیروزی تیم ملی کام وطن‌دوستان را شیرین کرد و می‌تواند کدورت‌های پیشین را برطرف کند اما باید پیش از تحلیل نتایج این برد شیرین، به نکاتی در مورد بازی اول ایران اشاره کرد.
باخت تیم ملی ایران در مقابل انگلیس نه اتفاق چندان عجیبی بود و نه آنچنان غم‌انگیز و پرهزینه که لازم باشد مطلبی مازاد بر تحلیل‌های کارشناسان ورزشی ارائه کرد. اما، در پاسخ به موضع‌گیری برخی از هموطنانمان در رابطه با تحریم تیم‌های ملی ورزشی کشور و اعلام برائت از هرگونه حمایت از آن‌ها، ارجاع به سخنان چند سال پیش راننده تاکسی محترمی که بنده را در مسیر شلوغ و پرترافیک منزل مشایعت می‌کرد خالی از لطف نیست. راننده محترم که دل پری از دخالت سیاست در ورزش کشور داشت از تحریم کشتی رژیم صهیونیستی شروع کرد و چند حوزه دیگر را مورد ملاطفت قرار داد. بدون دخل و تصرف در محتوای مطالب، بی‌مقدمه به سراغ برخی از نکات روراست راننده وطن‌دوست می‌روم:
ورزش برای ورزشکاران همچون مسافرکشی برای بنده است. تحریم ورزش نتیجه‌ای به غیر از انزوای حرفه‌ای ورزشکاران و تضعیف خودآگاهی ملی میان شهروندان ندارد. وی از رابطه خویشاوندیش با یکی از بستگان گفت که از منظر سیاسی کاملاً متفاوت می‌اندیشند اما به زمان بازی‌های تیم ملی والیبال چاشنی سیاست در ورزش را از فیلتر ملی‌گرایی عبور می‌دهند.
راننده که دل پری از تحریم و تبعیض ورزشکاران داشت با لحنی تند ادامه داد: تحریم ورزش یک کشور مصداق بارز بی‌عدالتی و سیاسی کردن ورزش است. او از تختی گفت که نماد پهلوانی و عضو جبهه ملی بود اما در دوران پهلوی برای تیم ملی کشورش افتخار‌آفرینی کرد. او معتقد بود هیچ شهروند ایرانی در آن زمان تختی را به دلیل شرکت در رقابت‌های ورزشی عامل پهلوی نمی‌دانست بلکه، به نماد ملی‌گرایی تبدیل شده بود.
تمایل دارم تا راننده‌ی خوش قلب را یک بار دیگر ملاقات کنم تا نظر وی را در مورد تمایل عده‌ای به تحریم‌های جهانی علیه ورزش روسیه و علاقه برخی به تحریم‌های وطنی و بین المللی علیه ورزش ایران جویا شوم. دوست دارم بدانم که آیا تحریم ورزش یک کشور تحت هیچ شرایطی جایز نیست یا می‌شود ورزشکاران یک کشور را بخاطر صرفاً تمرکز بر حرفه خود بازخواست و منزوی کرد؟ دوست دارم از راننده محترم بپرسم که آیا تحریم ورزش روسیه و نثار لعن و نفرین به ورزشکاران تیم‌های ملی‌شان اقدامی انسانی بوده است یا خیر؟ علاقه مندم تا از وی جویا شو آیا اگر تختی زمانه متولد شود و ضمن داشتن انتقاد فراوان نسبت به حکومت، بخواهد برای کشورش افتخار آفرینی کند ممکن است بخشی از مردم وی را دشمن خود بدانند یا یکپارچه از وی به عنوان قهرمان ملی حمایت می‌کنند؟ اگر فرصتی باشد از راننده‌ی مطلع خواهم پرسید که آیا ممکن است علاوه بر جامعه جهانی، مردم یک کشور هم به دلیل نارضایتی‌ها پایه‌های هویتی کشورشان شامل ورزش، موسیقی، ادبیات، زبان و فرهنگ و غیره را تحریم کنند؟ متاسفانه در حال حاضر رسیدن به پاسخ این پرسش‌ها بدون ملاقات دوباره راننده ملی‌گرا امکان‌پذیر نیست اما به یقین می‌توانم بگویم که راننده‌ای که بنده مکالمه‌ای حدود یک ساعته با وی داشتم هم‌اکنون آرزویی به غیر از پیروزی تیم ملی کشورش در بازی‌های آتی جام جهانی ندارد.