گرسنگی با شعار درمان نمی‌شود
میثم چگینی
روزنامه‌نگار
فشار تامین معیشت بر شانه‌های اقشار مختلف سنگینی می‌کند. چندی پیش نامه‌ای دیدم از کارکنان یک فرمانداری که ضمن درخواست افزایش حقوق و گلایه‌مندی از کم بودن سطح دستمزد از فرماندار خواسته بودند کارمندان را تحت پوشش نهادهای حمایت اجتماعی ببرند. اکثر کارمندان شهرداری‌ها بجز درصد کمی از مدیران، حقوق پایینی دریافت می‌نمایند، چند میلیون کارمند از آموزش و پرورش گرفته تا شهرداری زیر خط فقر هستند، به این جمعیت چند میلیونی اضافه کنید بازنشستگانی را که به علت مدیریت آزمون و خطای وزیر کار سابق و مافیای تامین اجتماعی دچار نارضایتی شده‌اند. کارگران شرکت‌های خصوصی استثمار می‌شوند و با قراردادهای سفیدامضا امنیت شغلی ندارند، در این میان الیگارشی صاحب منفعت با شرکت‌های صادرات و واردات و خودروسازهای انحصارطلب همان ته‌مانده درآمد را از جیب مردم می‌برند و مردمی مانده‌اند با هزاران مشکل که برای حل هر یک، روزی امید به برجامی می‌بندند که با موشک هوا می‌شود و سودش در جیب خواص می‌رود نه مردم، امید چندانی هم به حمایت و سازندگی چین و روسیه نیست زیرا تجربه ثابت کرده است که این دو کشور بیش از آنکه به ایران به عنوان متحدی کلیدی بنگرند به عنوان کارت امتیاز گرفتن از غرب به آن نگاه می‌کنند. نهایت حمایت چین از اقتصاد ایران جاروب کردن بازار ایران با کالاهای خود و خرید نفت زیر قیمت به دلیل مناقشه ایران و غرب است. روسیه نیز دست به گریبان جنگ اوکراین دچار مشکلات عدیده‌ای است که تجارت با ایران نیز گشایشی در آن حاصل نخواهد کرد. در این میان برخی منتظرند تا با سرمای زمستان اروپا دلشان خنک شود و دریغ از تأمل در منافع ملی و سود بردن از شرایط جهان امروز. گروهی هم سعی در القای افول غرب و نظم جدید جهانی دارند و از طریق رسانه‌های اجتماعی که آن را بر مردم حرام و بر خود حلال می‌شمارند سال‌هاست می‌گویند غرب به پایان رسیده است. حال آنکه بی‌توجه به هیاهوی رسانه‌ها باید گفت: اگر اقتصاد ایران از شر رانت و فساد سازمان یافته رها نشود و اگر معیشت مردم تامین نگردد در آینده خیل بیشتری از مردم معترض خواهند بود!