دیوار حاشای رئیس مجلس
امیررضا نظری
روزنامه‌نگار
رئیس مجلس دیروز در نطقی اظهار داشته: "دشمنی که آماده شده بود بخش زیادی از تحریم‌ها را بردارد حالا به دلیل اغتشاشات تحریک می‌شود فشار بر مردم ایران را بیشتر کند همانگونه که در سال ۸۸ دشمنی که آماده توافق با ایران بود را به تحریم‌های بیشتر سوق داد."
این چند جمله شامل یک کتاب پارادوکس و ضد و نقیض است. متاسفانه شرایط این روزها و دغدغه‌های دوستداران ایران چنان تشدید شده که کسی به خود زحمت نمی‌دهد به این مباحث ورود کرده و بی‌مبنا بودن این جملات را نشان دهد.
درحالیکه بیش از یکماه پیش، در هفته اول شهریور روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:
"هرچند مسئولان ایرانی مذاکرات برجامی گفته‌اند در حال بررسی پاسخ آمریکا به سؤال‌های ایران در مورد متن پیشنهادی اتحادیه اروپا هستند، ولی رسانه‌ها به صورت غیررسمی متنی را منتشر کرده‌اند که بخشی از پاسخ طولانی آمریکا به سؤال‌های ایران را دربردارد و نشان می‌دهد موارد مهمی از خواسته‌های ایران مورد قبول آمریکا واقع نشده است."
ظاهرا از ابتدای شهریور بوی شکست مذاکرات به مشام می‌رسید. در نیمه شهریور جان کربی، هماهنگ‌کننده ارتباطات راهبردی شورای امنیت ملی کاخ سفید، از عزم دولت بایدن برای بررسی گزینه‌های دیگری برای مقابله با برنامه اتمی ایران خبر داد. او در ادامه توضیح داده بود؛ "با توجه به منتفی‌نبودن احتمال شکست مذاکرات احیای برجام، جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا به دنبال گزینه‌های دیگری برای ممانعت قطعی از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای است."
این توضیحات از آنجا مهم است که پایان مذاکرات را تائید کرده ولی به آن اقرار نمی‌شود زیرا بر اساس یک قرار نانوشته رسما پایان مذاکرات اعلام نمی‌شود ولی عملا همه طرف‌ها بر بی‌نتیجه بودن مذاکرات توافق کرده‌اند.
با این حساب این روزها جناب رئیس مجلس ناکامی تیم مذاکره‌کننده را به گردن مردم معترض انداخته و بجای درخواست توضیحات از وزارت خارجه، یا برگزاری جلسات مشترک با دبیر شورایعالی امنیت ملی برای روشن شدن ابعاد مذاکرات، موارد مورد چانه‌زنی و علت ناکامی آن، راه میان‌بر را انتخاب کرده است.
برگردیم به سال ۸۸ که قالیباف مدعی است در حال توافق بودیم ولی تجمعات خیابانی معترضان به نتیجه انتخابات، باعث شدند راه توافق بسته شود.
ایشان را ارجاع می‌دهیم به یادآوری مذاکرات فرسایشی سعید جلیلی با خاویر سولانا طی سال‌های ۸۶ تا ۸۹ و سپس خانم اشتون زیرا از قبل انتخابات ریاست جمهوری ۸۸ هیچگونه توافقی حاصل نشده بود حتی افزایش یکسری تحریم‌های آمریکا علیه ما و ارجاع پرونده ایران از آژانس به شورای حکام و سپس شورای امنیت قبل از انتخابات ۸۸ بود.
اگر همچون مردم عادی که زندگی‌شان به مذاکرات گره خورده، روند مذاکرات را با دقت تعقیب می‌کردید می‌دانستید این دور مذاکرات در دولت رئیسی یکبار در اسفند ماه به بن بست خورد و بدون هیچ نتیجه خاصی به پایان رسید، و یکبار نیز در مرداد ماه سال جاری شکست خورد.
بالاخره اینکه بیانیه شورای حکام که توسط دو سوم از ۳۵ کشور عضو شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، چهارشنبه ۲۳ شهریور تایید و امضا شد را بر عهده کدام دیوار کوتاه می‌اندازید؟