هفت کچلون
فرهاد قنبری
فعال حوزه رسانه
نقش الوات در تاریخ سیاسی ایران معاصر اگر بیشتر از روشنفکران نباشد به هیچ وجه کمتر نبوده است.
در حالی که اغلب روشنفکران در کنج خلوت خود گاهی با هگل و مارکس و لنین و گاهی هم با شیره و تریاک مشغول انقلاب جهانی بودند، آینده سیاسی (و بالطبع اجتماعی و فرهنگی) کشور توسط شعبان بی‌مخ‌ها و طیب‌ها در حال رقم خوردن بود.
از انقلاب مشروطه تا حوادث پس از اشغال ایران در جنگ جهانی دوم و کودتای بیست و هشت مرداد و قیام پانزده خرداد تا دهه‌ها و سال‌های اخیر ردپایی از الوات و لوتی‌های معروف در روند تحولات جامعه قابل مشاهده است. از لوتی‌های ملی‌گرایی مانند ستارخان و باقرخان تا الوات وابسته به درباری مانند حسین رمضون یخی و شعبان جعفری نام‌هایی هستند که در تحولات سیایی ایران معاصر مدام به چشم می‌خورند.
یکی از این دار و دسته الوات که نامشان در حوادث سیاسی ایران معاصر به ویژه در کودتای بیست و هشت مرداد به گوش می‌خورد گروهی از الوات معروف به «هفت کچلون» است.
هفت کچلون یا برادران هفت کچلون، در تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران معاصر به برادران حاج عباسی اشاره دارد که از جاهل‌ها و لوطی‌ها و به اصطلاح از گنده لات‌های جنوب شهر تهران (محلهٔ باغ فردوس، خیابان مولوی) به شمار می‌آمدند. آن‌ها هشت برادر به اسامی: عباس، محمّد، مهدی، صفر، شعبان، احمد، محمود و امیر حاج عباسی بودند، که گرچه هشت نفر بودند و گرچه هیچ یک از آن‌ها کچل نبود، امّا خود نیز خود را به همین نام می‌خواندند و ابایی از اطلاق عنوان هفت کچلون به خود نداشتند.
نام هفت کچلون به دلایل مختلف در بسیاری از وقایع تاریخ معاصر ایران ذکر شده‌است، از دعوای خونین و معروف دو گنده لات و جاهل معروف تهران: طیّب خان (طیب حاج رضایی) و حسین رمضون یخی (حسین اسمعیلی پور) که هفت کچلون در آن به نفع حسین رمضون یخی وارد میدان شدند تا دعوای خونین و معروف در کافه جمشید که میان هفت‌کچلان با دیگر اوباش برای دلبری از«مهوش» خواننده کاباره‌ای معروف آن دوره اتفاق افتاد.
حکومت پهلوی و در پاره‌ای از موارد احزاب و گروه‌های سیاسی آن روزگار از هفت کچلون در راه اهداف خویش از جمله سرکوب خیابانی مخالفان خویش بهره می‌بردند.
دار و دستهٔ برادران هفت کچلون در جریان وقایع ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ جزو افرادی بودند که به نفع محمدرضاشاه به خیابان‌های تهران آمدند.
هفت کچلون در به هم ریختن راهپیمایی‌ها و گردهم آیی‌های خیابانی حزب توده و جبهه ملی و سایر گروه‌های چپ گرا … نقش مهمی بر عهده داشتند.
از جمله شاخص‌ترین شخصیت‌های سیاسی تاریخ معاصر که به ارتباط با دار و دسته هفت کچلون و استفاده از زور بازو و تیزی چاقوی آنان در جهت اهداف سیاسی خویش متهم شده‌اند، می‌توان به سپهبد تیمور بختیار (استفاده از آن‌ها جهت سرکوب اجتماعات حزب توده یا به هم ریختن محافل سیاسی و دفاتر روزنامه‌ها) دکتر مظفر بقایی کرمانی (در جهت اهداف حزب زحمتکشان ملت ایران) اشاره نمود..